Nidal Sis Şiirleri - Şair Nidal Sis

O kadar aciz, o kadar çıplak ki gövdem;
Sana bile muhtaç olduğum saatlerdeyim.
İstanbul aynı, yine kalabalık ve kaba;
Yüzüme bile bakmıyor, şerefsiz!

Sigara içmemek bir gün sürüyor bu şehirde.

Ne zaman değişecek hayatım?
Biliyorsun! Söyle, kader!
Yoksa beni üzmek değil mi niyetin?

Bu dert ne bitmez dertmiş!
Dermanını bulmak diye bir şey de yokmuş,

Kaygılıyım, ucu bucağı olmayan bir bataklık bu.
Saçım azalıyor, derim dökülüyor, yüzümde izler...
Yaşlandığımı bu kadar erken ve ani görmek acı.
Sahi, o eski masumiyetim gelmeyecek değil mi?
Tatlı suratım, sarı saçım, büyük gözlerim...
Şu zamanlarda özlüyorum o çocuğu, biliyor musun?

Hasta mısın yoksa aşık mı?
Melek misin yoksa şeytan mı?
Ya İstanbul, ona ne kadar aitsin?
Beni şu dertli halimden kurtaracak mısın?

Nesin bilmiyorum, bilmiyorsun, bilmiyoruz...

Ne çok şeydik,
Ne de hiç şeydik aslında.
Ama neden unutamam seni?
Bazı ilklerim olduğun için mi,
Gece gökyüzünde gülümsediğin için mi?

Korkusuz insan yok, şüphesiz.
Korkmak, insanı hayatta tutan yegâne şeylerden.
Peki, korkuyu kontrol edememek ne türden bir aptallık?
Çaresizce, korktuğun her şeyden kaçmak...
Neden bu boşvermişlik, emin misin korktuğundan?

Puslu girdiğim bu yol,
Amansızca yürüyorum.
Yolcuyum, ama istikameti bilmiyorum.

Sonrasında renkli bir minibüs beliriyor uzaklarda.
Otostop çekip biniyorum,

Sakalların tam ağarmamış, tanıdım seni
Ne oldu, kaçtın gittin sormadan; tanıyamadan beni
Seninle tanışmayı kafaya koydum artık, ey veli
Dünse ağlayarak rüyama buyur ettim seni
Sabah oldu da gelmediğini anladım, ihtiyar deli

Bir tuhaf ikilem yine.
Seni her gün görmesem, nasıl mutlu olurum?
Ya her gün görürsem?
O zaman da belki mutluluğu unuturum.

Ne yapsam ki,

Bunların hepsi senin için, minik kuşum.
Kariyerim, param, imkanlarım, çabalarım...
Sakın ha, kendini yükümlü hissetme.
Bunlar benim sorumluluklarım.

Sen bu dünyaya gelmeyi seçmedin.