Nidal Sis Şiirleri - Şair Nidal Sis

En iyisi olmak nedir?
Ya da en iyisi olduğuna kendini inandırmak?
Her zaman başkalarıyla kendini kıyaslamak...
En büyük ego savaşı, kendinle olan;
Narsistlik alametleri, bu dünyada var olan.

İnsanın iyi yüzü, bir sabahın aydınlığıdır.
Mevlâna’nın sözlerinde yankılanır o yüz,
Yunus Emre’nin gönlündeki sarı çiçekte…
Bir eldir, uzanıp dostça yarayı sarar,
Bir dildir, dargın kalpleri birbirine bağlar.
Ama en güzeli de, bir çocuğun gamzesidir o yüz.

Geliyorum, koca şehir, beton şehir.
Bir fahişe kadar kullanılmış,
Bir lağım gibi pislik biriktirmiş şehir.
Bir kedi gibi vefasız,
Bir katil gibi hayat çalan şehir.

O kadar aciz, o kadar çıplak ki gövdem;
Sana bile muhtaç olduğum saatlerdeyim.
İstanbul aynı, yine kalabalık ve kaba;
Yüzüme bile bakmıyor, şerefsiz!

Sigara içmemek bir gün sürüyor bu şehirde.

Ne zaman değişecek hayatım?
Biliyorsun! Söyle, kader!
Yoksa beni üzmek değil mi niyetin?

Bu dert ne bitmez dertmiş!
Dermanını bulmak diye bir şey de yokmuş,

Kaygılıyım, ucu bucağı olmayan bir bataklık bu.
Saçım azalıyor, derim dökülüyor, yüzümde izler...
Yaşlandığımı bu kadar erken ve ani görmek acı.
Sahi, o eski masumiyetim gelmeyecek değil mi?
Tatlı suratım, sarı saçım, büyük gözlerim...
Şu zamanlarda özlüyorum o çocuğu, biliyor musun?

Hasta mısın yoksa aşık mı?
Melek misin yoksa şeytan mı?
Ya İstanbul, ona ne kadar aitsin?
Beni şu dertli halimden kurtaracak mısın?

Nesin bilmiyorum, bilmiyorsun, bilmiyoruz...

Ne çok şeydik,
Ne de hiç şeydik aslında.
Ama neden unutamam seni?
Bazı ilklerim olduğun için mi,
Gece gökyüzünde gülümsediğin için mi?

Korkusuz insan yok, şüphesiz.
Korkmak, insanı hayatta tutan yegâne şeylerden.
Peki, korkuyu kontrol edememek ne türden bir aptallık?
Çaresizce, korktuğun her şeyden kaçmak...
Neden bu boşvermişlik, emin misin korktuğundan?

Puslu girdiğim bu yol,
Amansızca yürüyorum.
Yolcuyum, ama istikameti bilmiyorum.

Sonrasında renkli bir minibüs beliriyor uzaklarda.
Otostop çekip biniyorum,