Nevzat Uçar Şiirleri - Şair Nevzat Uçar

Ağzı bozuk bir adamdı,..
Yaşamın acımasız kurallarına,
Ve..Hayata dair küskünlükleri vardı.
Kendine göre doğruları,
Kokuşmuş dediği sisteme protest bir yapısı vardı.
Kavgacıydı,kırıcıydı kafasına eseni yapardı

Uzaklardan sesimi duyamazsın bilirim,
Bilirimde yine feryat ederim avaz avaz.
Aldığım her nefeste seni solurum
İçtiğim her kadehte seni içerim yine

Sen seni sevmek nedir bilmezsin

Hasretinle koyun koyuna yaşamanın acısını,
Bilirmisin sen?
Ayrı kalmadın ki saçlarından,ellerinden.
Görmesen bile gözlerin seninleydi
Dudaklarına dokunabiliyordun.
Biliyorum...

Farkında bie olmazsın aslında,
En suskun,durgun halinle
Bakışlarındaki hüzün
Ve... yüreğindeki yorgunluk
Ökunuverir gözlerinden.
Mahzun bir çocuk gibi bakıyorsundur

Önce gözlerimi,
Ayaklarımı gibi..
Ve..sonra ellerimi bağlamış gibi.
Seni görünce,
Hep böyle oluyorum.

Hani olurda birgün,
Ayrılırsa yollarımız..
Başka başka yönlere bakarsa gözlerimiz.
Ve...
Yüreğimize düşerse hasretin kor alevi
Yıkılıverir üstüme İstanbul.

Tüm sevenlerin seni terkettiği an,
Sabah olmayacakmışcasına gibi bir gece yaşarsan.
Ve uyandığında gecenin alaca karanlığında
Gökyüzü zifir i zindan,yıldızlar görünmüyorsa
Bilki ölmüşüm...yüreğim sana tutsak.

Düşün bakalım,
Karlı dağların zirvesine ulaşmak
Ne kadar zordur...
Okyanus ortasında,
Tutunacak bir dalın yok farzet
Yabancısı olduğun bir şehirde