Nevruzda Ölüm Şiiri - İbrahim Durmuş

Nevruz’da Ölüm

Bugün nevruz.
Yeni yaşamların eşiğinde,
Kainatın üstünden ölü toprağının kalktığı günde
biz ölelim şair.
Biz ölelim.

Ölü küllerinin uçuştuğu yerlerde ölelim.
Beyaz çiçekler, çiçeklerde çenekler bize kefendir.
Biz ölelim şair.

Solgun yüzler tükenmişliğini bir kez daha yenmişken, içi boşalmış kemikler yumuşak adımlarıyla gezintiye çıkmışken,
güneş huzmeleri kambur omuzlarda emilirken,
arıbeyleri cılız çiçekler ararken, nefesiyle karı eriten topraklarda canlanırken nebat-hayvanat,
cemrelerin ateşi sönmüşken,
yarınlara su yürümüşken,
bitimli bir hazza uyanma hevesindeyken mecalsiz yürekler,
haramdır bize bu alemde her saniye.
Biz ölelim şair.

Kan.
İğrenç, akar-kokar kan. Kan yok şair. Kan kirli. Kan bitti.
Kuzgunlar süzülüyor üstümüze üstümüze. Dışımız iğrenç. İçimiz iğrenç. Fikrimiz iğrenç. Akbabalar tiksinir leşimizden.
Çekip gidelim. Son bir kez itler kadar onurlu
çekip gidelim.
Kainatı ürkütmeden, leşimizi göstermeden dünyalının olmadığı yerde ölelim şair.

Bugün nevruz. Bugün yenigün. Bilemezsin ne hallerdeyim.
Bildiğin hallerdeyim.

Bugün kainat canlanıyor. Bugün başlangıç, bugün doğuş günüdür. Bugün bayramdır dağa-taşa, börtü-böceğe, çayıra-çiçeğe, sudaki cana, daldaki kuşa.
Bugün gerçek bayram. Bugün büyük bayram. Bugün bayramdır yaratılışa.

Bugün içime ölüm doğdu şair.

Lanet yağsın yaratılışın böylesine.
Allar-güller lime-lime.
Lanet yağsın nevruzun böylesine.

Biz ölelim şair. İzimiz olmasın. Sır bozulmasın.
Nevruzun-nevzatın hatırına.

Onurumuzla-kavgamızla,
Anaların bizi doğurduğu döşeğin çiğnendiğini görmeden
Ölelim.
Kirlenmeden- kirlenmeden çekip gidelim şair.

*büyükharman*