Nevin Kurular Şiirleri - Şair Nevin Kurular

Alnından öpüyorum uzanıp...
Dudaklarına,
Solmuş bahçeler hüznü düşüyor.
Tomurcuklar çatlatıp sunuyor dudaklarım...
Ellerin üşüyor! ...
İlişiyor alazımdan bir sine güneş.

Kar..
Ne zalim yağar
Akı yürek karalar
Hasan dağı
Elma dağı
Uzaktan seğirir gecelerime

En çok bu Şehrin
Sarı gülleri kanatırdı yaramı
Bu şehrin….
Dar loş sokakları.
Kırlangıcı giderdi…..
Hissedince ayazı

Günü gelip öldüğümde,
Yüreğimi gömmesinler bedenimle
O'nu kuşlara bıraksınlar
Kuşlar yüreğimi gagalasınlar
Sonra,
uçsunlar ki göklere

Kadehimde kopuyor kıyamet
Her yudumu tufan
Her yudumu felaket
Bildiğin;
Zilzurna sarhoşluk değil.
Yalnızlığımda içtiğim

Bilir misin,
Ben kazarım kuyuları gözlerime
Pınarlarım kurudukça
Üzülme sen ağlarsam..
Kurumaya yüz tuttukça
Böyle diriltirim sevdamı

Yakışmadı suskunluğu
Her kaçış ferman yazar karanlığa
Her siniş sırlarla
Destandır kuşkulara
.........
Oysa;

Gönderemediğim,
Onca yazılmış mektup var.
Pulsuz damgasız tarihsiz
Ucu yanık mektuplar
Her cümlesi her satırı
Hasret yangını harman yeri

Tarttım ağır geldi / bu yaşam bana
Darası ömrümce / emek istedi
Bir tarhana çorba / koydum sofraya
Çoluk çocuk yemek / ekmek istedi

Tez elden gösterdi / zalim feleği

Uzanıp ellerimi tutabilirsin!
Koyu gelincik kırmızı doluyum
Kanımın akışında...bu gece.
Sen, sabaha kuşanırken
Göçebeliğim geceye
Uslanmazlık koşturuyor