Neticesinde Canım, Işığın Kadar

Böyle başlayan şiirleri de hiç sevmem
Ama gel
Gece çökecek, silineceğim, korkuyorum
Yazılarım okunaksız olacak
Yapraklarım karanlık
Hatta çehrem bile kayıp
Ve sanırım umuttan söz etmek de ayıp
Işığı geç meneviş bile yok
Duymadım "Kim ne demiş?" diye çok
Hep o defter olmaya devam ettim
Sevgini yırtık sayfalarıma deva bildim
Hasreti kanser
Ve yineliyorum her şeyi yen gel
Çünkü kararıyorum
Gece çökecek ve ben öleceğim
Kendimi kendi içime
Kapağımla gömeceğim

Bütün dinleri araştırıyorum
Yemin içebilmek için her dinde
Ve artık "Dön" diyebiliyorum her dilde
O da şimdiye özgü bir şov
Ne işime yarayacaksa geldiğinde
İster bağır-çağır ister söv
Yeter ki "Geldim" de
Çünkü korkuyorum
Gece çökecek ve ben silineceğim
Bi' sahaf rafında
Eski bi' defter olarak bilineceğim

Gözlerimin güzel olduğunu sanıyorsun
Sen bi' de kısık gözlerini görsen
Şimdi beni gözlerimle mi anıyorsun?
Keşke o gözlere yüzünü örsen
Ezberledim zaten yüzünün her sokağını
Bir gün parmak uçlarımla gezebilirsem
Avucumun içi gibi her kıvrımı
Yolumu bulurum kendime gelebilirsem
Ama korkuyorum
Gece çökecek ve ben çürüyeceğim
Senin sandığım yüzlerde
Senin yolunu yürüyeceğim