Senin o güzel gönlüne sarılsam,
kalsam orada...
Dedim huzur,
buldum huzur desem.
Gıpta edenler olur mutlaka,
paylaşırız biz de gerçek dostlarla.
Dallarına farklı aşılar yapılmış meyve ağaçları gibi olmalı insan.
Çeşitli lezzetler sunmalı sevdiklerine, şaşırtmalı sevgi sürprizleriyle...
Hep aynı tat, aynı koku, aynı tekdüzelikle alışkanlığın ötesine geçemez ki ilişkiler.
Çokça tatlı, az biraz ekşi, minicik de acı olacak ki içinde, çeşidi olsun sevginin, mutluluğun... Kokusu da olmalı; tüm kötü kokuları reddederek, içinize çeke çeke koklayacağınız mis gibi mutluluk kokusu seçmelisiniz.
Ve teninize uyacak, sizi saracak o kokunun hazzına varmalısınız doyasıya...
Ayrılma sancıları içindeyken; uzak yakın fark etmez, tanıdık tanımadık her kafadan çıkan bir yığın uğultulu, parazitli sesler gelir kulağına. Pek bi çalkantılar yaşarsın beyninde, kararsızlıklar ve gelgitler…
Nihayetinde, eskiyen ilişkin biter ve beklenen son gelir... Ayrılık!
Ayrılığın ardından, içine gömüldüğün yalnızlığınla, kendi sessizliğinle ve ıssızlığınla baş başa kalırsın. Etrafındakiler de seni azıcık rahat bırakır gibi olurlar, ama tekrar didiklemek üzere.
Sanki "sütten çıkmış ak kaşık" kendileri,
o kaşığın karalığı teee buradan gözüküyoo naabeerr...?
Ahlak kumkuması kesilmiş başıma.
Lan yediğin herzelere bak sen dedim di,
aayy "tencere dibin kara, seninki benden kara" dedim bi de üstüne...
Elime bir atasözü kitabı alıp gezesim var,
" Başkalarına göre farklıydım, başkaydım.
Hayata küçücük dar aralıklardan bakmazdım."
Benim parmaklıklarım olmadı
başkaları koydu onları,
hep başkaları sebep.
Zamanı gelince çıkmalı yola,
dar vakitlere sığdırdıklarımızın
yanlış olduğu sonucuna varınca…
Düşlerimiz uğurlamalı bizi
yeni düşlere umutla.
Kabul ve şükürle yaşamalı
Mini minnacıktı O; derisi pembemsi gri renkte, daha tüyleri bile çıkmamış, gagası şeffaf kıkırdak, kanatları ve ayakları kırmızı kürdan gibiydi.. Sesi bile yoktu cik cikleyecek, ne güzel ne çirkin, bir damlacıktı, öyle bir garipçikti işte..
Benim küçücük avucumda, onun kalbinin son atışlarını hissettiğimde; annesi, babası, kardeşleri ve sülalesi şeklinde ki kuşlar ordusu, çığlık çığlığa bağrışıp dönüp duruyorlardı çaresizce tepemizde. Ne tuhaf; benim kalbim onunkinden daha hızlı atıyordu heyecan, korku, üzüntü hepsi bir arada…
Ben; annee anneee ölmesin bu yavru, biz bakıp büyütelim n’ooluuurr feryatlarıyla bağırıyordum. Nafile tabii ki, çünkü annem geldi baktı “yaşamaz o” dedi. Üzgünüm çookk üzgünüm, ağlıyorum zırıl zırıl… Yapabileceğimiz hiçbir şey yoktu kuşların da, benim de. Buruk, kırık kalakaldık.... O düşmüştü yuvasından, damdan aşağıya düşmüştü. Daha küçümencikti oysa, önünde ki koca deliğin onu nereye götüreceğinden ise bihaberdi. Kayarak mı düştü, o kadarcık aklıyla merak mı etti de, soktu gagasını o deliğe bilinmez.
Çatımızın yağmur oluğundan düşmüştü bahçeye. Kabuğundan çıktığının birkaç gün sonrasıydı sanırım, aşağı yukarı o kadarlıktı anca…. Ne vardı sanki oluğa o kadar yakın yapacak yuvayı, biraz öteye yapsaydı ya anası. Ama anası da istemezdi ki yavrusunun düşmesini, ölmesini. İstemez analar… İstemezler.
Çocukluğumda süte veya çaya batırarak yediğim bisküvi var ya...
Islanan kısmını yere düşürmeden ağzıma atmayı becerebildiğimde, bisküviyle yaptığım küçücük savaştan galip çıkardım ya... Birden o anda ki mutluluğumu hatırlayıverdim... Heyyooo..!
Şaapp diye yere yapıştığı zaman da sinir olurdum; denk getiremediğime, düşürmeden yakalayamadığıma, yiyemediğime... Bir de yeri sil filan, ööff gıcık iş.
Bir başka zevkti o canım, sanırım çoğunuz denemişsinizdir bunu. Halen ara sıra yapıyorum ben, iyi geliyor, keyif veriyor.
Yalnızlığından şikayet ederken;
esas yalnızlığın kendisiyle barışamamış,
ne olduğunu, kim olduğunu, ne yaptığını,
nereye gittiğini bilmemek olduğunu bilmeliydi...
Bilseydi..
Bilse...
Artık demir almak gerekli,
başka denizlere açılmalı.
Kısmetimiz hangi limanda belli mi?
Haydi "Vira Bismillah..."
2014
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!