Acı mı arkadaş,
hepimizin soyunda var.
Hani ben bilmem diyorum da
ne kadar da bilmesem,
içimdeki hüzün atalardan yadigar...
"O içimdeki insan"
İnsan gibi insandı
Hâlâ masum, şefkatli,
Çocuk yüreği umutlu, mutlu, vicdanlı.
Suçu ağır değildi, sadece aşksızdı.
Varsın yalnız olsun, insandı ya
İnsanımsılar;
hayattayken ölüyorlar beynimde,
eriyor ve kayboluyorlar sessizce.
İnsanlar;
her an yeniden doğuyorlar gönlümde,
büyüyor ve çoğalıyorlar sevgileriyle.
Mümkünse az deş hayatı
Ve düşe kalka yürüdüğü gibi herkesin,
Sen de yürü git yoluna...
Bir düştüğün yerden bir daha düşmemeye,
Bir düştüğün yere bir daha düşmemeye çalışarak yürü.
Ama şunu bil ki hepimiz;
Küsülür mü hiç sofraya?
Yüreğin için için kanarken.
Iğıl ığıl ıslanırken,
Gözyaşlarınla lokmaların.
Küsülür mü?
Küsülür be küsülür...
Sokuşturuyor muşum lafı.
Yok canım, sokmam ki ben
doğrudan söylerim.
Kenardan köşeden dolaşmadan,
demek istediklerimi derim.
Anlıyorlar anlamasına da,
Başka denizlere yelken açanlar;
Yeni denizler keşfettiklerini sanarak,
Önce küçük derelerde oyalanırlar,
Sonra ararlar eski denizlerini.
Ararlar da bulamazlar,
Med ceziri unutanlar…
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!