Nerissa Şiiri - Fatih Kuru 1

Kendinden emin adımlarla usulca sokuldu adam.
Bir an durakladı. Nerissa'nın saçlarına dokunmak istedi, kıyamadı.
Hemen Nerissa'nın oturmuş olduğu bankta yerini aldı.

Nerissa, o kadar çok dalgındı ki adamın geldiğini bile fark edememişti.
Dalgın dalgın martıların özgürlüğe kanat çırpışını ve dalgaların hırçınca kıyıya vuruşunu izliyordu.
Nerissa, birden bire soğuk bir rüzgarla kendine geldi.

''Üşüyor musun? '' Dedi adam.
Nerissa, sustu…
İçinden; İçi yanan biri nasıl üşür ki dedi.
Adam, sırtındaki ceketi çıkararak Nerissa'nın sırtına attı. Sanki Nerissa'nın içinden geçenleri biliyormuş gibi...
Nerissa, dalgın gözlerle adama bakarak masumca gülümsedi.

Adam; bu aylarda buraların rüzgarları ayrılık gibi soğuk eser dedi.
Nerissa, sustu… Gideceğimi nerden biliyorsun? Dedi.
Gitmek mi? Bu da nerden çıktı şimdi? Bu kaçış neden? Dedi adam.

Nerissa, eğik başını doğrultarak; bu da benim yeteneğim, sen yokken de severim seni dedi.
Adam, her başlangıcın bir sonu olacağını biliyordu. Sona geldiğini anlamıştı.
İçindeki yanar dağ ateşiyle düşündü ve sevmek gitmek mi? Dedi.
Nerissa; peki sevmek kalmak mı? ''Bence sevmek aramızda ne kadar mesafe olursa olsun sevdiğin kişiyle aynı gökkubbe altında yaşadığını ve aynı havayı soluduğunu bilmektir.'' Dedi.
Adam, sustu… bir müddet hiç konuşmadılar.

Sonra oturmuş olduğu banktan doğrularak; ''Buruk bir sesle madem ki gidecektin neden beni kendine bu kadar çok alıştırdın.'' Dedi adam. Madem ki gidiyorsun; Nerissa... şunu unutma. Sen giderken ne bende sen, ne sende ben kalmalıyız dedi.
İçine düşen bir kanamayla ''bu da ne demek oluyor? '' Dedi Nerissa.
Adam, kendinden emin sözleriyle; beni yokluğuyla tehdit edenler kapıyı dışarıdan kapata bilir dedi.
Nerissa, bütün kapıları ona açık bırakmıştı. Fakat adam bunu anlamamıştı.

Nerissa; Ah deniz ruhlu kız. Gidiyordu...
Elinin ayağına dolaşmaması için bütün organlarıyla mücadele ediyordu.
Fakat yüzünde gök gürültülü ve sağnak yağışlı yağmurlar vardı.
Anlatamıyordu… Karşısındaki de anlamıyordu.

Nerissa ağır hareketlerle oturduğu bankta doğruldu. Sanki gitmek istemiyor gibi...
Sırtındaki ceketi bankın üzerine bıraktı. Attığı her adımda adamdan uzaklaşmıyor sanki ona daha da çok yaklaşıyor gibiydi.
Adam sessizce Nerissa'nın gidişini izliyordu. Gitme demek istiyordu ama olmadı. Diyemedi…

Birden bire Nerissa diye seslendi adam.
Beni almadığın hayatından böyle ucuzca kovamazsın dedi.
Nerissa dik duran başını eğerek evet dedi. Seni almadığım hayatımdan nasıl kova bilirim ki dedi. Ve gitti…

Aşk yerini yeni bir ayrılığa bırakmıştı. Bu aşkta ne Nerissa kazana bilmişti nede adam.
Oysa kazanan yine ayrılıktı.