Nereye Kadar? Şiiri - Bünyamin Demircan

Gaflet aşmış gırtlağı, çıkmış çeneye kadar!
Öyle çok ki çeşidi; tükenmez tadat ile!
Durmadan pür şer beşer, gafına gaflar katar!
Bunların kurtuluşu; mümkün hak imdat ile.

Edibinde edep yok; hikâyesi hayâsız!
Mahkûmsunuz sevmeye(!) edepsizi güya siz!
Kimi kötü gayeli, kimisiyse gayesiz!
Bana akıl verenler(!) yoldaştır cinnet ile!

Şiir yazar yüz binler, şuurlusu binde bir!
Ekser karşı şuur’a; dine karşı kinde bir.
Çoğu cüce irfanda, sanır kendin en kebir(!)
Barışmaz yıldızları; cemalle, cennet ile!

Kahir mecaz mahkûmu; hakikati bilemez!
Kabuklarda gezinir, özden mana alamaz.
Nefse olur bir köle, dünya ukba gülemez!
Çalışmaz sıla için(!) avunur gurbet ile!

Tüyleri diken olur, mevzu olsa diyanet!
Masal dinler daima, dinlemez tek bir ayet.
Belalar iner gökten, rahattır tümü gayet!
İflah olmaz bu millet, bunca büyük dert ile.

Dilde ezber; ya aşktır(!) ,ya da başka menfaat!
Umar sahte maşuktan, modern(!) mecnun şefaat!
Ekserlerin durumu; arz ediyor fecaat!
Çoklar arar derdine; dermanı namert ile(!)

Muhabbet-i meşrua; açmaz asla gafili!
Ruhi, kalbi hoş hazlar; tatmin etmez cahili!
Hak namına sevmekler, celb etmiyor sefili!
Şeytana muhip olur, dost olmaz hemdert ile!

Ehl-i insaf olanlar; gelirlerse insafa!
Ayrılarak yanlıştan; geçerlerse hak safa!
Hak resulü dinleyip, uyarlarsa Mushaf’a,
Müjdeliyor onları, yaratan cennet ile!

18.09.2007.İzmir.