Nerede Miyim Şiiri - Erhan Turan

Yorgun ve uykusuz bir gecenin sabahında,
Yarı uykulu bir hâlde dolaşmaya,
Biraz olsun sabahın temiz havasını almaya çıkmak,
Benim de hakkım diye düşündüğüm bir günün, tam o
anındayım...
Etrafımda dalga dalga dalgalanan deniz,
Martı sesleri ve tertemiz hava olduğunu sanıyorsan,
Bu yanıldığının resmidir.
Hele hele şu an burnumun direklerini kırarcasına gelen
çöp kokusunu,
Temiz oksijen niyetine içime çekmek zorunda kalıyor
hâldeyken...
Nerede miyim?
Bizim evin beş on metre ötesindeki sokaktayım.
Tinerci çocuğun bedenini üzerinde çürüttüğü,
Kaldırımın beş metre gerisinde...
Açlıktan fare yakalamaya mecali bile kalmayan kedinin,
Neredeyse trilyonluk arabanın altına sığınıp,
Açlıkla mücadele ettiği yerin iki adım ilerisinde...
Yeni tanıştığı kıza ilanı aşk eden gencin,

İki gün sonra onu başkasıyla aldattığı yerin hemen he-
men ortasında...

Kireç tozuyla çizgileri çizilmiş,
Kale duvarları üst üste konulmuş taşlardan yapılı,

Mahalleli çocukların top oynamaya çalıştığı yerin solunda,
Üzerine yazılmış her telden yazıların,
Hatta en kalın boyayla bu duvara yazı yazmayın yazısıyla,
Yıkıldı ha yıkılacak olan duvarın sağında...
Çocukluktan gençliğe adım atarken,
Kurduğumuz,
Hatta olmasını kesin olarak gördüğümüz,

Ama bir türlü, bir türlü gerçekleşmeyen hayallerimin so-
nunda...

Türlü türlü engelleri aşmaya çalışmaktan...
Ve her engelin sonunda acımasız darbelere maruz kalmaktan,
Yorulmuş, yıpranmış, çürümüş, tükenmeye yüz tutmuş
hayatın tam başında...
Neredeyim biliyor musun?
Beni terk edip gidişinin tam birinci yılında...
Ve sensiz geçen onca zamanın yangınında,

Ya da yalnızlığıma mezar olmuş yorgun gecelerin uyku-
suzluğunda,

Belki de dipsiz bir uçurumun en yüksek kenarında...
Hâlâ nerede olduğumu anlamadın mı?
Anlasana hayattayım, hayatta!
Utanmadan, bıkmadan ve hiç vazgeçmeden yaşamakta...
Anla işte orada, burada, şurada...
Ve hâlâ... Ve hâlâ seni anmakta...