Nekahet Şiiri - Perihan Mağden

Akıl dişim çıktı.
Şimdi kendimden çok rüyalarıma güveniyorum.
Tepsilerde sunduğum ruhum, bir
sundurmanın altında istirahatte.

Yağmurlar, sivri pabuçlar, kötü mektuplar
diye sayıklarken kimileyin
Kamışlar dalgalandı mı toparlanıyorum.
Baskınlarda kedisiyim kendimin.

Fukara bir çocukluk anısından daha şiddetle
yüreğe ne nüfuz edebilir?
İlk teslim alınan piyonlar, kulaklarım
Kesip atsam yeridir.

Bir zehir kasesine iki biçimsiz kaşık yapsam.
Yine de nekahet için fena
sayılmaz seyrim.
O yavru baykuş hep omuzumda; alıştı bana.

Göz göze gelmemizle başlıyor ötmeye:
Büyüsene. Büyüsene. Büyüsene.
Sonunda kafasını dank diye yere vurucam.
Benim annem orada, sen derdine yan.