Nehir ki zehir... Şiiri - Murat Ülkü

İçimden bir nehir akar,
Nehir ki zehir.
Yaralar açtı her bir an,
Şimdi içim yangın,
Kalbim kör bir kuyu,
Boşlukta savrulur.
Acılar biriktiriyorum,
İncitici her bir anı,
Bir daha inanmamaya and içiyorum.
​
​Ne garip bir düzen,
İnsanlık dediğin yalan,
Ağızda bal, elde hançer,
Her köşe başında tuzak,
Dost dediğin düşman,
Kalleşlik bir ceket,
Giyip çıkaranlar,
Yalanlarına kurban,
Ben oldum ya...
Bundan sonra yok,
Sonsuza dek yok!
Güven sıfır,
Merhamet sıfır,
Unutuldu her şey!
​
​Şimdi yansın dünya,
Külden bir kalp.
Ateşten bir dil.
Ben unuttum,
Ben tükettim,
Her bir zerrem nefret.
Size kalan ne,
Boşlukta savrulan,
Kötülükleriniz.
Unuttum,
Sizi de unuttum!
​
​İyi niyetim bir gömlek oldu,
Herkes giydi,
Paçası söküldü,
Üzerine leke döküldü,
Oysa ben tertemizdim.
Helal olmuyor artık
O dilden çıkan yalanlar,
O kalpten çıkan ihanetler.
Yere batsın,
Kötü niyetiniz.
​
​Bir ömür verdim,
Bir ömür çaldınız,
Hesabı benden,
Kârı sizden,
Benimki bir sevgi,
Sizinki çıkar.
Helal olmuyor artık
O ellerin sıktığı,
Sırtıma sapladığı bıçak.
Kan kusa kusa,
Bedel ödeyeceksiniz.
​
​Çöp kovasına atılmayacak insanlar,
Çöp kovasına yakışır
Kendi yalanlarında boğulacak
Sırtımdan vuranlar.
Helal olmuyor artık,
Ne hakkım ne de ahım.
Gördüğüm rüyalar,
Dualarımda yankılanıyor.
Siz de kendi kabusunuzda
Sonsuza dek,
Yanacaksınız.
​
​Artık yok,
Hiçbir şey yok.
Ne sevgi ne saygı,
Sadece hırs,
Sadece kin.
Yere batsın,
Bu yalan dünya,
Siz de içinde,
Kendi yalanlarınızda,
Kaybolun!
​
​Bitmedi,
Bitemez,
Bu hikaye
Sadece bir başlangıç
O yalanlar,
O ihanetler
Kuşatacak sizi,
Ağınıza dolanacak,
Benden çok.
Ben unuttum,
Ben bıraktım.
Ben sildim sizi.
Size sadece,
Kendi yaralarınız kaldı.

Çöp kovasına,
Poşet diye takmayacağım,
insanları kafaya takıyorum ya,
Bana sa helal olsun ...
Iyi niyetimi suistimal eden,
Her kim varsa
Bedelini ödesin kan kusa kusa,
Hakkım helal değildir onlara,
Ateş olsun, haram olsun...