Nefsimin Var Tasması

Bir İstanbul gecesi yine hatırladım
Gölgeyle ışığın kavga ettiği bir odada, yalnızlığın duvarlara sindiği bir hanede…
İkimizde aşık değiliz, hatırlamam kendiliğinden..
Belki de çözüldüm sana fark etmeden…

Fakat bir şey var çözemediğim
Nasıl bir duygudur bu? Hiç bilmediğim.
Bir yandan seni tamamıyla istemezken,
Diğer yandan sensiz olmayacağını bildiğim.

Yalnızlığa alıştım, sensizliğe alışmadan
Yalnızlığın içinde sen olmasan,
SON olur bütün başlangıçlar.
Yok olur düşünceler, düğümlenirdi sözler..

Alışamadım.
ancak yaşanmışlıklar daha manidar..
En azından şimdilerde daha kıymetlisin.
Bırak böyle kalsın!
Ben yalnızlığımda sana daha çok kıymet veririm.

Bir kıyamet daha kopuyor gönül
Bu kıyamet o kıyamet değil saklanma görün..
Taş taş üstünde, yer gök yerinde..
İçim adeta mahşer meydanı, tüm korkularım yerli yerinde..

Hezeyan değil bu gönül, ona göre deli saçması..
Belki deliyim ancak nefsimin var tasması.