Nefessiz soluyor zaman Şiiri - Feriha Ce ...

Nefessiz soluyor zaman

Gölgeler var toprakta cisimsiz

Dökülürken ağacın yaprakları

Ninniler gitmişti çoktan

Bir rüzgar uğultusu sabahı boğdu

Gecenin çığlığında uyandılar ölüme

Kısırlaştı toprak kan içtikçe insanlığa

Hınç utanç yağdı ve nefret kuruttu asaleti

Sustu usulca muhabbetler sohbetler

Güzel günlere yetim kaldı diller

Kardeş kardeşi yedikçe

Ve döküldü evrenin kutlu meyvesi dalından

Yeşermeden kurtlandılar bahara yaza mevsimlere küs

Hasat insan ayıpsa insanlık oldu

Geride onlar kayıp kaldı acılarla boğuşan......