Nefesim olurmusun? Şiiri - Serpil Koçar

Nefesim Olur Musun

Gözlerimde kaybolan bir sabah ışığı,
Yüreğimde gizli kalan sessiz çığlıklar…
Sen gelir misin yanımda,
Bir nefes gibi, usulca,
Bütün boşlukları doldururcasına?

Rüzgârın dokunduğu yaprak kadar hafif,
Ama içimde fırtına koparan bir güçle…
Sen olur musun,
Günümün her anlamsız köşesini
Sevgiyle ısıtan bir ateş gibi?

Kelimeler yetmez seni anlatmaya,
Bakışlarımda saklı her soru gibi,
Ama nefesim olursan,
Belki susmak da bir şiir olur,
Ve her durak, senle anlam kazanır.

Gecenin koynunda yalnızlık çığlık atarken,
Seninle dolu düşlerimde
Her yıldız bir tebessüm olur,
Her sessizlik seninle konuşur.

Ellerim ellerini ararken,
Kalbim zamanın ötesine koşarken,
Sen olur musun,
Bütün kayboluşlarımı toplayan,
Ve beni kendime getiren?

Yağmurun dans ettiği sokaklarda,
Her damla senin adını fısıldarken,
Ben olur muyum yanında,
Her eksik parçanı tamamlayan,
Her hüzün geceni aydınlatan?

Göz göze geldiğimiz anın ağırlığında,
Sözcükler yetmezken bile
Bir bakışın anlatır her şeyi…
Sen olur musun,
Bütün suskunluklarımı konuşan?

Zaman durur, dünya susar,
Sadece sen ve ben kalırız
Bir nefesin içinde sıkışan
Bin umut ve hatırayla…
Sen olur musun?

Ve ben seni beklerken,
Kalbim her adımda seni çağırırken,
Biliyorum ki
Sen olursan her kayıp anlam bulur,
Her karanlık aydınlığa döner.

Sen olur musun,
Nefesim, hayatım, sessizliğim…
Ve her yeni güne
Senle başlamak,
Senle bitirmek
Bir mucize gibi?