Nefesim Şiiri - Yakup Ferzan

Not ; Güllü / Oyuncak gibi
Şarkısıyla veya Fon Okunabilir

///

Şimdi Oyuncağı Kırılmış,
Ötede Ağlayan bir Çocuk gibiyim
Düşmez belki bana Seni Sevmek
Uğramaz bile Yolun Kapıma.
Ama. Bir gün düşerse başın omuzlarıma
En çok ben Severim Seni galiba

Peki Sen misin ?
Bana kendini Özleten
Yoksa Ben miyim Seni Özlerken
Herşeyi Bahane eden.

Yada. Görür mü dersin
Aynı Gece ,Aynı düşü
Birbirini hiç Görmeyenler.

Mesela Şimdi Bu Boşa gitti Elim çarptı
Döküldü diyerek Masaya..Yeni bir Hayat Söyleyemiyomuyuz İçinde Biz olan

İçimde ki En İyileri mi döke döke yürüyorum
Darmadağın olmuş Yaşantılardayız
Sel baskınlarında içimiz
Ben ,kendimde, kaybolmuşum.
Aynalarda Ben yokum
Varmak gibi Bir Gayem kalmadı Zaten

Ama İsterdim ki ?
En azından Şu Üzerinde olduğum yol Dizlerimin Dermanının
Kalmadığını Biraz Anlasaydı
Düşlerim de derdimi Anlattığım
Bir Sen Vardın

Boğulup kalıyorum
Anılarımım Tozlu Sayfalarında
Özlüyorum. Ama Kavuşamıyorum
Hiçliğin içinde Gibiyim.

Sonra Aklıma
Dünyanın Etrafında Dönmesini Durduran
O Gülüşün Geliyor
Evren..Kayıyor Ekseninden
Sen ise. Bir Saniye bile Gitmiyorsun
Aldığım Her Nefesim den