Nefesim Şiiri - Nilüfer Albayrak

Bende ki bu sevda başka bir sevda…
Uzaktan sevmelerin ötesinde…
Sanki beklediğim değil,
Doğduğumda yazılan bir sevda.
Aynı acıları çekmemiz normal değil,
Bu yaralar ancak bu kadar güzel sarılır ondan…
Sende gördüğüm bir şiir var adam!
Mısraları dokunaklı ve benim kalemim sana tutsak…
Sanki seni yıllardır yazıyorum ve bunu derinden hissediyorum…
Senden sonra dünyada insan kalmadı ve bir tek seni yaşıyorum…
Hadi şimdi kalk! Pencereden gökyüzüne bak… Aynı yerdeyiz bunu hisset…
Ben artık hayal kurmak istemiyorum sevdiğim, yağızım, ömrüm,
Nefesim… Nefesim… Nefesim…
Seni bağıra bağıra haykırıyorum, tüm şiirlerimde, çalan şarkılarda.
Hadi gel tut yüreğimi bak orası nasıl hüsran, nasıl hasret, nasıl özlem…
Dokunmadığım teninin kokusu var huzurumda, sarılıyor tüm hasret rüzgârlarıma…
Ne kadar güzel seni yazmak, her harfi sanki bir ömür nakışlı…
Yürek nuru ve ince ince dökülüyor harfler, yorulmadan, zevkle, uzun bir sıla yolu gibi…
Gel desem, gelir misin? Yüreğimi tutup sarar mısın?
Ellerimin titremesini geçirir misin? Sımsıkı tutar mısın?
Avuçlarımı Sema’ya kaldırıp, gözlerimi kapatıp, ettiğim duamsın.
Şimdi bana söyle nefesim, seni unutmak kolay mı?
Gelmesen de olur ben uzaktan sevmenin ötesinde yine severim seni…
Hasret yakarım her türkümün notasına, her birinin ucunu bağlarım usanmadan…
Seni ölene kadar bekleyeceğim ömrüm…
Seni ölene kadar yazacağım şiirim…
Bu da sana yeninim olsun, “Seni öldüğümde bile bekleyeceğim nefesim…”
Nefesim… Nefesim… Nefesim…