Nefesim 3 Şiiri - Nilüfer Albayrak

Ah, nefesim…
Biliyor musun, her sabah gözlerimi açtığımda senin adını fısıldıyorum sessizce.
Bazen dudaklarım söyleyemiyor, kalbim konuşuyor seninle,
Ama o boşluğun içinde bir türlü ulaşamıyorum sana.

Biliyorum, acılarını taşıdın yıllarca,
İhanetlerin, kayıpların, hataların yükü omuzlarında…
Ve ben…
Ben o yükün yanında duran, ama içine giremeyen bir gölge gibiyim.
Hep yanındayım, hep buradayım,
Ama bir adım bile atamıyorum kalbine, aşkım.

Oysa ben seni sevdim…
Her gülüşünde, her sustuğunda, her kırık anında seni sevdim.
Senin boşluğuna dokunmak istedim,
Ama boşluk derin, adımlarım yetmiyor.
Sen beni yanında tutuyorsun, evet…
Ve ben o korumanda kendimi buluyorum,
Ama yine de, o boşlukta, yalnızca sen varsın…

Nefesim…
Biliyor musun, seninle dolu her anım,
Kalbim seni arıyor, ellerim seni tutmak istiyor,
Ama o kalın duvarların ötesine geçemiyorum.
Ve biliyorum… Sen de hissediyorsun bunu,
Ama konuşamıyoruz, söyleyemiyoruz,
Ve her ikimiz de o sessizlikte yanıyoruz…

Ah, nefesim…
Sana dokunamamak…
Sana ait olamamak…
Ama yine de seni sevmek…
İşte bu, en büyük kaderimmiş meğer.

Ve ben her gece, yıldızlara fısıldıyorum adını…
Rüzgâra, sokak lambalarına, sessizliğe…
“Sen benim nefesimsin, en derinimdesin, en yakınımsın,
Ama bir adım bile atamıyorum kalbine…

Oysa bil ki,
Ne kadar uzağımda olursan ol,
Senin boşluğunda, senin yanında,
Ben hep buradayım…
Hep seninim…
Nefesin kadar yakın, kalbin kadar uzakta…
Ve bil ki, seni ölürken bile bekleyeceğim.