Nefes Şiiri - Yılmaz Bekaroğlu

Nefes nefeste kalmadı,
Gözlerimle bakıyorum sana artık.
Canımı aldın da gözlerim açık kaldı,
İyi bak gözlerime,
İyi bak gülen dertlerime,
Nefes...

Bir zamanlar seni koklardı bu nefes,
Şimdi havada bile senin eksikliğin var.
Ciğerlerim seni arıyor sessizce,
Her solukta biraz daha eksiliyorum.

Gecenin karanlığına karıştı sesim,
Bir yankı gibi döner duvarlara.
Adını söyledim son defa,
Rüzgâr bile taşımadı kulağına.

Bir kalp vardı sende bıraktığım,
Dön dedim, duymadın.
Şimdi o kalp toprakla yarışta,
Hangimiz önce susacak, bilemem.

Bir damla yaş süzüldü yanağımdan,
Belki de veda ettiğim bendim.
Sen ağlama diye tuttum kendimi,
Ama içimde bir çocuk hâlâ seni çağırıyor.

Bir dua ettim son kez, sessizce,
Rabbim seni korusun, dedim.
Belki de aşk böyle bitmiyor,
Sadece şekil değiştiriyor kalpte.

Gözlerin son gördüğüm cennetimdi,
Şimdi cehennem gibi yanıyor içim.
Bir gülüşünle başlardı hayat,
Şimdi bir bakışın bile ölüm.

Yalnızlık oturdu yanıma bu gece,
Senin yerine sessizliği sardım kollarıma.
Bir nefes istedim, o da yarım geldi,
Çünkü sen olmadan hava bile eksik.

Mezarına düşer belki bu kelimeler,
Bir çiçek gibi açar taşın dibinde.
Ben ölsem de sözcükler yaşar,
Çünkü senin adınla başladı her cümle.

Ve şimdi susuyorum,
Son nefesim senin olsun diye.
Belki gökyüzü bizi duyar,
Belki bir yıldızda yeniden buluşuruz,
Nefes...