Neden Sevgili Şiiri - Lokman Gülbahçe

Elinde tuttuğu fotoğrafı, parmak uçlarıyla hafifçe okşadı. Her hat, her çizgi, her gülüş, kalbine dokunan eski bir melodi gibi çalıyordu. Uzun zamandır konuşmamışlardı; bir zamanlar hayatının en değerli parçası olan kişi, şimdi neredeyse bir yabancı gibi uzaklaşmıştı. Geceleri, rüyalarında bile onun izleriyle dolu olmuştu. Ne yapsa, ne gülse, her anında onunla olan anıları tekrar tekrar canlanıyordu. Kalbi, sanki adını mühürlemiş gibi çarpıyor, her hatırlayışında buruk bir sıcaklık yayıyordu. Söylese de, paylaşsa da bir anlam bulamıyordu; cevap gelmiyordu. Zaman, kalbinin ışığını solutmuştu. Dilinde sürekli adı, gözünde tek bir hayal, içini dolduran tek bir özlem vardı. Ama karşılık yoktu; gözleri artık onu görmüyor, kalbi duymuyordu. İçten içe kendini sorguluyor, neyi yanlış yaptığını anlamaya çalışıyordu; sevgisinin karşılığı neden kaybolmuştu, neden artık hisleri eşleşmiyordu? Yalnızlık ve özlem, birlikte yürüyen sessiz bir gölge gibi etrafını sarıyor, kalbinde bir boşluk bırakıyordu. Ama o yine de vazgeçmiyordu; sevgi, umutla beslenir diye düşünüyordu. Belki bir gün, bu uzaklık sona erecek ve kalpler yeniden aynı ritimde atacaktı. Şimdi tek yapabildiği, fotoğrafı elinde tutarak, gözlerini kapatıp geçmişin güzel anılarını sessizce yaşatmaktı.