Neden hâlâ onu bekliyorum.

Bazen kendime soruyorum… Neden hâlâ buradayım? Neden hâlâ onu bekliyorum? Kalbim hâlâ ona bağlı ama ruhum her seferinde biraz daha yoruluyor. Sanki içimde iki ben var: biri hâlâ umut ediyor, sevgiye inanıyor; diğeri ise yavaşça tükeniyor, yıpranıyor, kırılıyor.

Her “seviyorum” dediğinde içim kıpır kıpır oluyor, ama aynı anda anlıyorum ki sözler sadece söz… Gerçek yok. Gerçek, eksik kalan çabada, suskunluğunda, küçük şeyleri büyütüp bana ağır sözlerle dönmesinde. Her tartışmadan sonra biraz daha küçülüyorum.

Yoruldum… Yoruldum anlatmaktan, açıklamaktan, beklemekten. Yoruldum kalbimi sürekli savunmaktan, kendimi değersiz hissetmekten. Bazen düşünüyorum, sevgi böyle mi olmalıydı? Huzur vermeli, güven vermeli, ışık olmalıydı… Ama ben onun yanında karanlıkla doluyorum.

Belki de en büyük acı, sevdiğin kişinin gözünde kendini kaybetmek. Kendini küçültmek. Onun yanında olduğun hâlde yalnız hissetmek… Ve buna rağmen hâlâ bağlanmak.

Ama içimde hâlâ bir ses var: “Yorulsan da, kırılsan da, sen değersiz değilsin. Sevgi sana zarar vermemeli. Kendi ışığını kaybetme.” Ve belki de gerçek cesaret, onu değiştiremeyeceğini bilip, kendini savunmayı öğrenmek… Kendi huzurunu seçmek