Necdet Durmaz Şiirleri - Şair Necdet Durmaz

Taştı, büyüdü
Sıyrılıp nefsinden,
Nice dağ yürüdü
Can kafesinden;
Göçtü dam!

Abarttın,
Bu senin oyuncağın!
Ki; etinden kopan parça
Toprağın...

Senin toprağın,

Sen misin mutluluk?
Yüreğimdeki hançer!
Çıksan hasret,
Dursan makber...
- ebedim -

kar
yağar
içerlerde bir yerde
bilmediğin sıcaklığın
vurur yüreğime
üşür sensizliğimde…

Meğerse hapsolmuşum, sende
Bağlı dünyam, ekseninde
Pervane...
Işık değil kavuştuğun,
Ateş senin!
Ateşine divane...

Dolaşırken,
Kan;
Kuytularını dövüyor,
Ayrık esrimelerin...

Kör kuyuda,

kapandı ışık,
pervane;
gölgesiz yaşamaya alışmalısın.

senden başka sen yoktur artık!

Gecekondu içinde,
Gökdelen muhabbeti!
Sevda...
Bilmem kaçıncı katta,
İntiharla gelecek, veda...

Odam, soğuk ve somut;
Boyutsuz tabut...

Sevdam, ateşle su;
Kadife bulut...

ne şairler gömülür,
şi’rin satır aralarına
baktım da
güle kadim dost,
dikeni gördüm…