Ne vakit doğarsa aşk Şiiri - Murat Ülkü

Ne vakit doğarsa aşk,
Tam da o vakittir.
Beklenmedik bir anda,
Bir düş, bir dokunuşla.
Bir bakışta,
Her mevsimin sonunda,
Başında,
Ortasında...

Güzellikler zamana sığmaz,
Yüreğin sızısı da.
Ne ilk baharda tomurcuk,
Ne de sonbaharda hüzün,
Her duygu, her an,
Kendi içinde bir bütün...

Öyleyse bırak zamanı,
Gel seninle bu anın tadına varalım.
Zaman yokken sevelim,
Sevişelim,
Bir olalım...
Bir ömrün sonu değil,
Her gün yeniden başlayalım...

Ne kadar devam edebilirim ki?
Bu yolun sonu var mı?
Sonsuzlukta bir tek ben miyim?
Yoksa seninle bir bütün müyüm?
Sen de bana doğru koşuyor musun?..

Zamanın önemi yok,
Sonsuzlukta kaybolmuşuz.
Bir anlık bir bakış,
Bir ömürlük bir sevgi.
Sen de benim gibi hissediyor musun?..

Ne kadar devam ederiz ki?
Bu şiirin sonu var mı?
Yoksa sen de benim gibi,
Sonsuzlukta kaybolmuş muydun?
Ben bu şiiri yazarken,
Sen de benimle miydin?..

Biliyorum bu yolda yalnız değilim,
Çünkü her satırda sen varsın.
Her kelime sana doğru atılan bir adım,
Sonsuzlukta kaybolmak değil bu,
Sonsuzluğa seninle kavuşmak...

Hiç bu şiirin sonu olabilir mi?
Yürekten gelen her duygu gibi,
Tükenmek bilmez.
Belki dizeler biter,
Ama hisler hep devam eder.
Seninle başlayan bu yolculuk,
İki bedende bir can gibi...

Şimdi sorarım sana,
Devam mı etmeli?
Yoksa bu şiiri burada bırakıp,
Yeni bir hayat mı başlamalı?
Seninle,
Yazılmamış her satırda,
Her mısrada...

Bu yolda yalnız değilsin,
Her dizenin ardında bir yürek var.
Belki de bu şiirin sonu yoktur,
Sadece bir virgül vardır.
Sonunu sen yaz,
Bu hikaye senin.
Bırak,
Son sözü dizelere dökülsün kalbinin,
Bir şiirim sonu değil,
Şiir gibi sevmeye başlangıç olsun.