Ne seninle ne sensiz

Beni ortada bırakıyorsun…
Ne elinden tutabiliyorum,
ne de tümden vazgeçebiliyorum.

Bir gülümsüyorsun,
dünyamı aydınlatıyorsun.
Sonra bir susuyorsun,
bütün ışıklarım sönüyor.

Seninle konuşurken içim kıpır kıpır,
sanki her şey yoluna girecekmiş gibi.
Ama bir anda soğuyorsun,
kelimeler buz kesiyor,
bakışların duvar örüyor aramıza.

Ve ben,
yine arafta buluyorum kendimi.
Ne tam sevinçteyim,
ne de hüzünde.
Bir bekleyişin,
bir belirsizliğin içinde asılıyım.

Oysa senden bir şey istemiyorum ki…
Bir dostluk, biraz samimiyet belki sadece.
Ama sen ne tamamen yanımdasın,
ne de tamamen yok.
Ne el veriyorsun,
ne de özgür bırakıyorsun.

İçimde anlatamadığım bir sızı büyüyor.
Bir yanım hep senin için sabrediyor,
diğer yanım sessizce tükeniyor.

Ve en çok da,
senin bunu hiç bilmemene kırılıyorum.
Hiç hissetmemene, hiç anlamamana…
Oysa ben,
sana hiçbir yük olmadan,
sadece yanında var olmak istedim.

Şimdi soruyorum kendime:
Ben mi çok şey istedim,
yoksa sen mi hiç hazır olmadın?

Cevap yok…
Sadece derin bir sessizlik,
ve içinde kaybolduğum bir “belki.”