Ne Kadar Büyüdük Öyle Değilmi

Ne Kadar Büyüdük, Öyle Değil mi?

Ne kadar büyüdük, öyle değil mi?
Ayakkabılarımız küçüldü önce,
sokaklar daraldı ardından.
Bir zamanlar sonsuz gelen yazlar
şimdi cüzdana sığar oldu:
bir takvim yaprağı,
bir tatil hayali kadar kısa...

Oyuncaklarımızı bıraktık raflara,
hayalleri çantamıza sıkıştırdık.
Sınıf sıralarından
hayatın sırasına geçtik
ve hiç bitmeyen bir sınav başladı.

Ne kadar büyüdük…
Yüzümüzde çizgiler var artık,
bazen kahkahadan,
bazen gözyaşından kalma.

Bir zamanlar “büyüyünce…” diye başlayan tüm cümleler
şimdi sustu.
Çünkü büyümek,
sadece yaş almak değilmiş.
Birilerini kaybetmekmiş,
birilerine veda etmekmiş
ve bazen aynadaki yüzle tanışmak zor gelirmiş.

Ne kadar büyüdük…
Bir tebessümle hatırlıyoruz artık çocukluğumuzu,
bir fotoğrafın kenarında,
bir anının kıyısında,
belki de unuttuğumuz bir oyuncağın sesinde.

Hayat, öğretmenimiz oldu.
Dersini notsuz verir ama
cezası ağır olur bazen.
Ve yine de
öğrendiğimiz en güzel şeymiş belki de:
sevmek, affetmek,
ve her şeye rağmen yeniden başlamak.

Ne kadar büyüdük, öyle değil mi?
Ama hâlâ içimizde
bir çocuk var saklı.
Kırılgan, umutlu, inatçı…
Ve bazen bir şiirin içinde
kendini anlatmak isteyen.

Şiir Hamit Atay