Ne Güzel Anılar Sığdırdık

Bir şehirden diğerine aktık,
tren camlarında yüzümüzün silik yansımalarıyla,
gecenin içinden geçen ince bir yol gibi
biz de birbirimizin içinden geçtik.

Otobüs duraklarında rüzgârı bekledik,
otogarların yalnızlığında
kahverengi bavullarımıza anılar doldurduk,
isimlerimizi yazmadığımız biletler gibi,
hep bir yarım kalmışlığa varıyordu yolculuklarımız.

İstanbul’un puslu sabahlarında sustuk,
Ankara’nın gri akşamlarında unuttuk,
İzmir’in sıcak gecelerinde hatırladık:
Bir şehirden diğerine kaçtıkça
adlarımızı aradık bir duvar yazısında,
bir vapur bileti kenarında,
bir otel defterinin solgun sayfasında.

Ve mektuplar…
Ah, o yarım kalmış mektuplar,
zarfları hiç yırtılmamış, pulları hiç öpülmemiş,
hangi şehre gideceğini bilmeyen adresler gibi
suskun kaldılar çekmecelerin karanlığında.
Her kelimesi seni çağırıyordu aslında,
ama postaneler bile unuttu bizi.

Biliyorum, hiçbir yol bizi tamamlamadı,
hiçbir şehir bizi saklamadı,
ama yine de sığdırdık bu kısa ömre
tren istasyonlarının uğultusunu,
otogar kahvelerinin buğusunu,
ve en çok da yarım kalmış cümlelerin
bitmeyen hikâyesini.

Ne güzel anılar sığdırdık
kırık dökük zamanlara,
şimdi hangi şehre baksam
gözlerin geçiyor içinden,
hangi mektubu açsam
adın düşüyor ilk satıra.