Ne giden geldi, ne bekleyen vazgeçti

Ne giden geri dönmeyi düşündü,
Ne de bekleyen yoruldum diyebildi.
Sadece zaman aktı,
Sadece içimizden eksildi bir şeyler...
Sözler sustu, gözler doldu ama akmadı yaşlar.
Çünkü bazı acılar görünmez,
Bazı eksikler söylenmez.

Beklemek…
Bir duvar gibi durdu içimde,
Ne yıkılabildi ne de aşılabildi.
Her sabah aynı pencere,
Her gece aynı hayal…
Aynı isimle başladı her dua,
Aynı sessizlikle bitti.

Yorgunum artık,
Ama bu yorgunluk beden değil, ruhun ağırlığı.
Geceleri uykusuz bırakan,
Gündüzleri kalabalığın ortasında bile yalnız hissettiren…
Kalbim bazen sussun istiyorum,
Ama o hâlâ seninle konuşuyor içimden içime.

Gözlerim çok doldu,
Ama ağlayamıyorum artık.
Çünkü bazı acılar gözyaşıyla değil,
Sessizlikle akar içe doğru.
Ve içe aktıkça birikiyor,
Birikiyor da ağırlaşıyor insan...

Kırgınım.
Sana değil belki…
Zamana mı, kendime mi bilmiyorum.
Belki de hep bildim ama
Söyleyemedim, duyamadın.

Ne giden bir iz bıraktı ardında,
Ne bekleyen silmeye cesaret etti geçmişi.
Bir taraf hâlâ duruyor orada,
Bir sözde, bir bakışta, bir hatırada.
Bir taraf hâlâ susuyor,
Ama içinde fırtınalar koparken.

Ve şimdi biliyorum…
Bazı vedalar sessiz olur,
Bazı bekleyişler sonsuz.
Ama her ikisi de iz bırakır,
Dönmeyen de unutulmaz,
Vazgeçmeyen de affedilmez...

Mehmet Bildir