Ne Çok Seviyorsunuz Yaşamayı

Ne çok tutunuyorsunuz hayata; sanki her sabah bir çocuğun gözlerinde masumiyet, her gece bir annenin duasında umut bırakmışsınız gibi.

Sanki bu dünya size bir şey borçluymuş gibi… Oysa bu hayat, kaç canı ezdi geçerken; kaç ruhu çürüttü duvar diplerinde kim bilir?

Siz yaşamayı kutsal sanıyorsunuz ama kutsal olan ne zaman adaletliydi ki?

Gülümseyen yüzlerin ardında dökülen dişleri, ışıklı caddelerin arkasında aç kalan karanlıkları unuttunuz ya da hiç görmediniz. Belki de görmemek için yaşamayı bu kadar sevdiniz.

Sevdiğiniz şey hayat mı gerçekten? Yoksa sadece ölmekten bu kadar korkarken, yaşamak bahanesiyle suskunluğa mı sığınıyorsunuz?

Hayat dediğiniz bu döngüde, kimsenin hak ettiği gibi yaşamadığı ama herkesin öldüğü bir son var.

Belki de en çok yaşamayı hak etmeyenlerin inatla yaşadığı, ölmeyi hak etmeyenlerin yok sayıldığı bir çağdayız.

İşte bu yüzden, “Ne çok seviyorsunuz yaşamayı…” Sanki çok hak ediyormuşsunuz gibi.