Ah be çocukluğum ne çok özlüyorum seni bir bilsen yamalı ve kirli pantolonum yırtık ayakkabılarımı elimdeki o kuru ekmeğin lezzetini...
Taş duvar evimizin önündeki küçük ince patika yolu yeşil bahçemizi talan eden tavukları annemin seslenişi,
Babamın beni manasız ve boş sevmeleri boş o bomboş bakışları ovaya karşı durup durup neye daldığını bilmediğim hayranlıkla taklit ederek izlediğim günleri ne çok özledim...
Şimdi ben büyüdüm yollar büyüdü evler büyüdü papuçlarım büyüdü mesafeler büyüdü...
Âlâyiş-i dünyâdan el çekmege niyyet var
Yakında adem dirler bir şehre azîmet var
Uçdı bu fezâlardan mürg-ı dil-i nâlânım
Ârâm idemez oldum efkâr-ı seyâhat var
Devamını Oku
Yakında adem dirler bir şehre azîmet var
Uçdı bu fezâlardan mürg-ı dil-i nâlânım
Ârâm idemez oldum efkâr-ı seyâhat var
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta