Damla damla sonsuzun dışına akan,
bütün bu kemikler, toz, kül, kat kat
evrenleri dolaşan ve algımı parçalayarak,
uzaklaşan, nasiptir.
Nasiptir, damarlarımdan boşluğa açılan,
duyu ormanlarında kaybolmuş uzuvlarım,
tel tel dağılanı anlatan.
Nasiptir, sen ben, bu dünyaya sokuluşum,
ürkek, anlamamış, yalınayak, başı çıplak
yürüyüşüm, nasiptir.
Anlamak ucu yiten çizgileri ve biten
şarkılardan içime düşeni.
Varlığa açılmak, unutulmuşken,
tekrar kavuşmak, nasiptir.
Bunca yoldan sonra.
07/04/2012
Gökhan OflazoğluKayıt Tarihi : 7.4.2012 02:49:00





© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.

Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!