Nasıl düzelir Şiiri - Garip Dusunce

İnsan, içindeki duyguları bastıramadığı zaman adeta ölüme sürükleniyor. Aslında ölüm kolay ama geride kalanlar? Onlar için ne kadar kaldırılabilir bir şey olur bilmiyorum. Acaba öldüğümde değerim anlaşılır mı? Gerçekten gitmek istiyorum bu dünyadan.

Güzellik algılarıyla çevrelenmiş bir dünya… Aptallık mı, gerçek mi? Bize bırakılan gelecek kaygısı… Hayatımın en güzel yıllarını yaşamalıyken neden ölümü düşünüyorum? Neden bu düşüncelere sürükleniyorum bilmiyorum. Bu karmaşadan nasıl çıkılır? "İnsanlar ne der?" düşüncesiyle yaşamak istemiyorum. Hayatımda mutlu olabileceğim şeyleri yapmak istiyorum, bana dayatılan monoton hayatı değil. Ama artık bu bile mümkün değil gibi geliyor.

Sistemin bana veremediği hayatı inşa etmeye çalışmak istemiyorum. Her şey zor geliyor. İnsanların mükemmeliyetçi, kibirli egolarını tatmin etmek istemiyorum. Ben, gerçekten yaşamak istediğim hayatı istiyorum. Ama hepimizin sonu belli. "Güvenceli bir işe gir, 55-60 yaşına kadar çalış, sonra emekli ol." Peki ya gençliğim? Bu yıllarda ne yapacağım, neyden tat alacağım? Ömrümün sonuna kadar düşük maaşlarla, insanların altında ezilerek ne başarabilirim?

Hayattaki amacım gösteriş değilse, zenginlik için neden bu kadar çaba sarf edeyim? Eğer başarı yaş ilerledikten sonra gelirse, mal-mülk bana ne kazandırır? Ben bu hayatı yaşamak istemiyorum. Bana dayatılan bu çirkin düzeni kabul etmek istemiyorum. Kendi istediğim hayatı yaşayamayacaksam, yaşamak bana daha da zor geliyor.

Keşke beni seven bir ailem olmasaydı. Hatta keşke hiç ailem olmasaydı, o zaman çekip gitmek daha kolay olurdu. İnanır mısın, her gece ölmek için dua ediyorum. Çünkü intihar düşünceleri beni yoruyor. Ama intihar edip aileme bu yükü bırakmak da istemiyorum. Sebepsiz bir şekilde, bir anda gitmek istiyorum bu dünyadan.

Çok yoruldum… Her şeyin sonunu düşünmekten, sonu belirsiz olan binlerce seçeneğin arasında sıkışıp kalmaktan. Ama sanki hiçbirini seçme hakkım yokmuş gibi hissediyorum. Beş yıl önce her şey daha toz pembeydi. Tabii, o zamanlar da vardı düşüncelerim ama yine de düşüncelerim daha hafifti. Zamanla geçer sanıyordum, ama gitgide daha derinleşti. Daha ne kadar devam edecek bilmiyorum. Ölünce mi bitecek bu hisler?

Henüz 18 yaşındayım ama ruhum çok yorgun. Bu sisteme itirazım var. Sadece ben mi yanlışı görüyorum? Yoksa herkesin beyni mi yıkanmış? Ne oluyor bu dünyada? Birileri artık hayatımıza gerçekten el atsın istiyorum. Sürekli bir müdahaleye maruz kalmaya alıştım ama bu kez doğru bir el istiyorum.

Ben, gerçekten mutlu olduğum şeyleri yapmak istiyorum. Gözümüzü açtığımız anda önümüze koyulan matematik kitaplarını değil. Ben bu değilim. Benim istediklerim bunlar değil. Ama peki, nasıl düzelecek bu sistem? İnsanlar nasıl mutlu oldukları işi yapacak?

Aslında ölmek istemiyorum ama adeta oraya doğru itiliyorum. Kendi içimde, ne söylediklerini bile bilmediğim sesler susmuyor. Acaba her şey ben ölünce mi bitecek? Bu eziyet nasıl sona erer? Bu sesler nasıl susar? Bu dünya nasıl düzelir?