Nasıl buyur etmeli Şiiri - Fidan Bulut

Gecenin karanlığına hapsolmuş ruhum
Seni düşünmekteyim aç ve çıplak
Çaresiz yorgun yalın ayak
Duvar diplerine sinmişim
Gözlerim uzak tepelerde aç kurtlar gibi
Bedenim kömürlük köşelerinde gizli
Hangisi daha kötü
Bedenime işlemiş çöp kokusu kömür isi mi
Ruhuma işlemiş insanlık kiri mi
Ne hırçın pençeler yaralayabiliyor kalın derimi
Ne prangalar yakabiliyor canımı
Dar mekanlar dip köşeler yabancı değil
Dört metrekarede de alırız nefes
Ruhumuz da bedenimiz de sığar evelallah
Seni koyacak yer bulamıyorum ne yazık
Bir gözüm bir kalbim var ağırlayabileceğim
Ama sen de oraya nasıl gireceğini bilemezsin ki
Geniş caddelerde temiz sokaklarda topuklarına kadar temiz
Yeşil bahçelerde ince belli bardaklar elinde
Buyur edemem ya bir balıkçı kulübesine
Üzülüyorum da sana hiç çamur oynamamış olmana
O yüzden dir bilemezsin çamurlu sevdaları
Yollarını açıvermişler önüne hep ne yazık
Dar sokakların çıkmazların tadını bilemezsin
Aslında bilseydin tabakların meyvenin tadını nasıl bozduğunu
Yakalanma korkusuna inat güzelleşir tadı
Sadece meyvenin mi güzelim
Korkular dik tutar insanın başını hayata
Korkular açar gözleri kulakları
Koşmayı öğrenirsin hınca hınç
Sanırsın aldığın yara madalyan gururun
Acısına kanına inat
Ve gün gelir korkusunu da yener ihanetle
Seni büyüten seni sen yapan korkuna ihanet
Ve yenik düştüğünün sevdalar olduğunu
Ve karşı durduğun dünyaya bakıp alay ederken
Yiğitliği yine sevdaların bozduğunu
Ve kırbaçların yakamadığı göz pınarlarını
Bir çift gözün nasıl yaktığını
Sinmişken bile meydan okumak
Dünyaya açlığına kirine kafa tutmak varken
O bir çift gözde
Eridiğini çocuklaştığını görmek
Anlatamam ki benzemez ki
Ne okuduğun ronamlaraına
Ne de süslü şiirleine
Zor ama güzel be gülüm
Gecenin ayazında ruhunu hapsetmek sana