Narsistin Gölgesi Şiiri - Özlem Dönmez

Bir aynaydı,
Yüzünden göğe yansıyan.
Kelimeler —
Şekerden dokunuşlar kadar tatlı.
Gözleriyle ördü kadını bir bulut,
Hapsetti ışığa,
Sahte bir cennet gibi.
Her sözünde yıldızlar serpildi.
“Sen teksin,” dedi,
“Bensiz tamamlanmazsın.”
Kadın inandı…
Hayat boyu sürecek bir masala.
Kendini onun gözlerinde buldu —
Ve kaybetti aslında.
Zamanla aynanın sırrı döküldü.
O gözlerin altında
Karanlık bir deniz...
Her “Seni seviyorum”
Bir ip olurken,
Kadının nefesi daraldı,
Sesi sustu.
“Ben olmadan sen yoksun,” dedi yine.
Kadın,
İnce bir telde yürüyordu artık.
Her adımda altında uçurum...
Ama sesler yankılanıyordu hâlâ.
Bir gün —
O kâbustan uyandı kadın.
Göründü narşistin gerçek yüzü.
Kendini sevdiği kadar
Kimseyi sevmeyen,
Yok edendi karşısındakini,
Farkında olmadan.
Ve kadın…
O kırık aynanın parçalarını
Topladı tek tek —
Kesilerek elleri.
Kendi yansımasını buldu yeniden,
Narşistin gölgesinden çıkarken
Sessizce.
Bir zaferdi bu,
Sessiz ve derinden.
Kendi sesini duydu
İlk defa kalbinde.
Narşistin hükmü bitti,
Bir fırtına sustu.
Kadın, özgürlüğünü buldu
Kendi yarasında.