Nankörsün Sen Şiiri - Hamit Atay

Nankörsün Sen

Nankörsün sen, her şeyin farkında olsan da,
Bana ettiğin her iyilik, bir çöp gibi rüzgarla savrulsa da,
Bana verdiğin her söz, bir yalan gibi ağzından dökülse de,
Ben yine de seni savundum, hep yanında durdum.

Nankörsün sen, gözlerimdeki değerini göremedin,
Bir bakışta ruhumu anlattım sana, ama sen hep gözlerini kapadın,
Bütün acılarımı, gizli gözyaşlarımı,
Hiç hissetmedin, anlamadın, unuttun.

Nankörsün sen, bana her şeyimi verdim,
Zamanımı, sevgimi, kalbimi, her şeyimi sana sundum,
Ama sen, her defasında alıp gitmekle yetindin,
Bir adım daha atmadın, bir adım bile geri gelmedin.

Nankörsün sen, her defasında umut verdin,
Bir söz, bir gülüş, belki bir yeniden başlama dedin,
Ama içindeki boşluğu, ne kadar doldurursan doldur,
Beni sadece daha da eksik bıraktın, her seferinde.

Nankörsün sen, sevdayla yaktım seni,
Yıldızlarımı sana hediye ettim, ama sen onları söndürdün,
Beni kırıp geçirdin, ama hiçbir zaman fark etmedin,
Bütün o parçalarımda sadece seni aradım, ama bulamadım.

Nankörsün sen, ben seni düşündüm,
Hep senin için savaştım, hep senin için geldim,
Ama sen, ne zaman birine güvensem, bir adım atsam,
Her defasında kalbimi kırdın, ama hep geç kaldın.

Nankörsün sen, ama ben sana hâlâ değer verdim,
Her şeyin sonrasında bile seni affetmeyi düşündüm.
Ama belki de sana ne kadar değer verirsem vereyim,
Senin nankörlüğün değişmeyecek…
Hamit Atay