Nankör Şiiri - Deniz Gece Mavisi

Bu gece yokluğun dolandı
Zehirli yılan misali boynuma.
Ayrılık usul usul girdi soluma,
Oysa çok mücadele ettim gitme diye,
bitme diye.

Şimdi yakarken avuç içlerimi mazi,
zor tutuyorum kalemimi.
Ucundan damla damla sen akıyorsun.

Yine seni yazıyorum;
dikiş tutmayan sevdamı.
Kalemin kâğıda her değdiğinde gıcırdayan
dişlerime inat.
Yoksun… ve yokluğun sönmeyen bir yangın içimde.
Hâlâ hesap veremiyorum yüreğime,
anlatamıyorum neden gittiğini,
bizi neden bitirdiğini.

“Dil nankör” derdi nenem.
Doğru; dilim unutmuş seni,
ama yüreğim hep cam kenarında.
Ne zaman bir araba geçse kapının önünden,
hâlâ sen geldin sanıyor.
Geçen gece, “gelirsen kapıyı açamazsın” diye
kapıyı açık bırakmış.
Hâlâ söz dinlemiyor,
diline dolamış bir şarkı söyleyip duruyor.
Duymuyor beni, duymuyor…

Saçlarım da iyice uzadı.
Hani sen çok severdin ya oynamayı,
gelirsen bir daha dokunma diye
kestirmeyi bile düşünüyorum.
Senden sonra duvarlarla dertleşiyorum,
neden gittiğini onlar da hâlâ anlamadı.
Hani hep derdin ya,
“Aç müziğin sesini, beni sen anlamazsın, Sezen anlar.”
Şimdi Sezen de anlamıyor seni.

Hâlâ gidişine bir isim bulmaya çalışıyorum.
Etrafımdakiler “mal kaybı” diyor,
ben “can kaybı” diyemiyorum.
Canımı alıp gittin Azrail misali.
O yine vurdu mu öldürüyor;
sen süründürüyorsun.

Ah be sevdam…
Hangi mevsimin yağmuruydun da
beni iliklerime kadar ıslattın?
Vücudumda onca kemik varken
sen kalbimi seçtin.
Ama kör bir nişancıydın;
vicdanımdan vurdun.

Ben kör sanıyordum seni,
meğer ben körmüşüm de
sen nankör çıktın be sevgili.

Git, git…
Kör gözlerinden öpüyorum seni.
Güle güle…
31.08.2025 14:25