N/ Akış Şiiri - Süheyla Altınkaya Turan

N/ AKIŞ
* Bir yarayı işlerken ten/ ime,
Keder yumakları iliklenir her bir düğmeme.*

Acı suyuna yürüyen tohum
Hıçkırığından fışkıran toprakla
Gökyüzüne bırakır duasını ağlayarak.

Gül kokusuna bulaşır bülbül ötüşü
Şelâleler sesleriyle çağırır
Bir nehrin çağıltısını.
Kumrunun kanat şakırtısında
Şahlanır toynakları pervasız atlar.
Yerin ağırlığı dolanır karıncanın ayaklarına.
Sağnak yağmurlar
Gökkuşağından doğurur kar sessizliğini.

Tuvalini her ne beyaza boyayacaksa,
Alın yazısında görülmeyi bekler durur
İnsanın rüyası.
Gidildikçe uzayan yol!
Meşakkatli yolculuk!
Yolun sırrına vakıf olunca
Kendine yaklaşır en çok seferî.

Ve mağaranın kapısı açılır
Gecenin aldığı nefes!
Gündüzün kustuğu irin!
Karanlığın gördüğü uzun bir kabus
Binlerin koynunda biricik kehf uykusu
Kırkların buluştuğu hayal
Orada bir oluyor Yaradanla kulu.

Dağların ardında gizlenen koca aynaya
Yorgun ve huzurlu baktığında
Damlanın güzelliğidir, okyanusa karışan.

Hayat avlusunda bir serçe,
Ölüme kurgulu zaman celladı,
Kalp kâbesinde asılı saate
Ah kırıntıları serper hiç durmadan
Söyle ayarı sır mı, aşikar mı.
Ölüm ve yaşam arasını dolduran
Kalem bize ketum mu ayan mı.

İnsan ki ancak kendi sıratında
Kendini bulur.
Bıçak sırtı ömrüyle, ayna kırıkları arasında.

Süheyla Altinkaya Turan