Mykonos'ta O Yaz Ben de Öldüm

aynı yüzyılın hırpaladığı çocuklardık;
tanrının kiracısı,
kalbi kırık,
dalgın çocuklar.

alışkın değildim çarşısı,
sokakları denize çıkmayan topraklara.
sağım solum nefes geçmez
bir şantiye mahkumluğu.
mızıkçı bir güneş karşılardı
suçüstü uykularımı,
rüyamdan
ellerim kanlı uyanmışımdır.
palavra yüklü tarih kitaplarınızın
sayfalarına silmişimdir sonra.
bütün vakanüvisler yalan söyler;
yalnız çirkin olanın süse ihtiyacı vardır.

dünyanın en mahcup köpekleri
hapşırır bu tozlu parkta.
ne yana gülsem,
dişlerimde
yorgun bir zencinin bariton kederi.
ellerimi unutarak çekilirim
portfolyoma pas tutmuş,
tetanozlu yenilgiler çivilenir.
tanrı suskun, ezanlar konuşkan,
bütün müezzinler sesteştir.

içimde
çocukça bir bataklık görme isteğidir
sürer gider yollar boyu.
itirazım hükmümdür:
mutluluk, açık gişe
seyircisi kıt bir tiyatro oyunu.
bütün vakanüvisler yalan söyledi;
tarihi temiz tek bir ulus yoktu.

hep böyle olur:
başladığım yere dönerim
yerden çam dikenleri toplayarak,
elimde kitaplarla
ve bir başıma.
olmayacak bir hayaldi,
olmadı der geçerim
ve olmaz.
alışkanlık göbek adım,
şaşırmaksa
bilmediğim dilde
unuttuğum bir eylemdir.

gördüm, dinledim,
lakin kimseye anlatmadım.
mykonos’ta o yaz ben de öldüm
cesedimde
tanımsız bir martının kanat izleri,
düşlerimde
zincirlenmiş bir pamuk kölesiydi zenciliğim.
artık ne kadar toparlasam boş,
bin cephede tek asker ümitsizliğim.

tanrının davalık kiracısı,
dapadalgın bir çocuktum.
onun mülküydü bedenim,
terk etmem farz.
sevdama katalizör hasretim,
intiharıma kapı açılmaz.
belki de sormalıdır bir iskambil destesine:
bunca aşk acısı caiz midir, sayın papaz?

kimsenin inanmadığı bir dinin
kekeme peygamberiyim.
sizlere yegane hadisim
şu olabilir ancak;
dünyayı,
kalbi kırılmış,
dalgın çocuklar kurtaracak.

Mustafa Seyfi 2
Kayıt Tarihi : 11.9.2025 14:15:00