Mutluluk Şiiri - Mustafa Yılmaz Boz

Ne yolunda taş koydum, nede bir çalı,
Lezzeti de tamdı, şekeri balı ,
Bağ bandı çiçekler, gülhandı dalı,
Uçup başka dala, kondu mutluluk.

Her gün arar oldum, eski günleri,
Dikeniyle sevdim, gül sevenleri,
Birer birer çıktı ,merdivenleri,
Kapıyı çalmadan, döndü mutluluk.

Benim bu yüreğim, dayanmaz derde,
Akıl ne arasın, gayesiz serde,
Ateşin en lazım, olduğu yerde,
Rüzgarlı havada, söndü mutluluk.

Yangınlar bacayı, sardı diyerek,
Aşk menzile bensiz, vardı diyerek,
Şu tepenin ardı, ardı diyerek,
Yarı yola kadar, bindi mutluluk.

Fikrime cenk kurdu, yoluma pusu,
Ne rüyası vardı, nede uykusu,
Herkese yağdı da, seller dolusu,
Bana parça parça, indi mutluluk.

Meyveler nar oldu, çiçekler Funda,
Ne kırkında gördüm, nede onunda,
Gözlerim o günü, gördü sonunda ,
En çok ağladığım, gündü mutluluk.

Kahıroğlan bitti, ölecek öldü,
Oluştan kaderin, ateşti küldü,
Ömrümde yüzüne, bir kere güldü,
O oldu bir daha, sondu mutluluk.