Mutlu ol diyorsun Şiiri - Lokman Gülbahçe

Gidişinin ertesi sabahıydı… Masanın üzerinde senin bıraktığın not duruyordu: “Kendine iyi bak, mutlu ol…” Bir kâğıt parçasına yazılmış üç beş kelime… Ama o kelimeler, koca bir ömrün yükünü taşıyordu. Lokman defalarca okudu. Her okuyuşunda kalbinde bir düğüm daha atıldı. Nasıl mutlu olacaktı? Mutluluk onunla başlamıştı çünkü. Onunla bakmıştı dünyaya, onunla gülmüştü, onunla nefes almıştı. Şimdi o yoktu. Günler bir bir akıp gidiyordu ama her şey yarımdı. Sofrada en tatlı lokmalar zehire dönmüş, uykular zifir gecelere karışmıştı. Sokağa çıksa, kalabalıklar içinde bile yapayalnız hissediyordu. Kendi kendine fısıldadı: “Yaşanmaz cihanda sevdalar böyle… Kolay mı gitmeler, kaçmalar öyle…” İçinde binlerce soru vardı. Onca söz, onca yemin, onca hayal… Hepsi sahiden yalan mıydı? Yoksa kader mi böyle yazılmıştı? Her gözyaşında, “Mutlu ol” diyen sesini duyuyordu. Ama işte… olmuyordu. Denedikçe daha çok batıyordu. Sevgiyle dolu kalbi, yokluğunla paramparça oluyordu. Bir gece aynanın karşısına geçti. Çaresizce kendi gözlerinin içine baktı. Dudakları titreyerek şu söz döküldü: “Lafzede diliyle ferman eyledi… Kendisi söyledi, kendi dinledi… Sevdaya adadı, yürek inledi… Mutlu ol diyorsun, olmuyor işte…” Ve odada sadece yüreğinin sesi kaldı.