Mutlu insanlar Şiiri - Nurcan Akgül

Tavana bakıyorum
Bir de mutlu insanların suratlarına
Suratlar tavana yapışıyor
Hep bir ağızdan gülüyorlar bana
Kahkahalar gülüşler
Serseri sürtüşler, elleri ellerinde
Hele belleri
İncecikti...
Kaçıyorum bomboş koridorun sonuna
Bir hışımla
Pırıldıyordu önce ama sonra
Kaybolan o ışık
Nereye gitti?
Gün batımından daha hızlı yok olan
Eeeeeeh sen de
Beni aydınlatmayan ışığı neyleyim
Sürtük gecelerde bıraktın işte beni
Sümsürükleyerek