CENNET BUSESİ
Saatler öyle geçti ki ten sıcaklığında;
Ne bu dünyadaydım ben, ne de öbür dünyada.
Cennetin busesini sağ kolumun sağında,
Bir hayaldi hissettim, bir hakikatti ya da…
Kayıp geçmişimi yalnız yaşadım, yaralı ve susuz
Yalnız uyudum, yalnız ağladım, ben yapayalnız…
Yalnız bir kere güldüm, ta içimden, hem de kaygısız
sokak çocuğu
Bu çatlamış, küçücük ve simsiyah eller
bir sevgi bekler üç beş kuruştan ziyade
“günahı omuzlarında günahkârların” der
bakanların gözlerindeki bir anlık ifade
sokakların dilini öğreteceğim sana
şehirlerde vitrinler nasıl parlar
köşe başlarını tutmuş gençler
Nasıl da bir ahengi fısıldarlar
kahkaha içinde salınır kol kola kızlar
beni senle görenler bize bakarlar
Şair hece hece şahikalara tırmanan bir duygu çağlayanı
Güleni görsen değildir şair, sessizi çoktur, hem de ağlayanı.
Dilinde dağılan ukdedir, kümelenense nemdir gözlerinde,
Gecenin en derini alıp da kollarına,
Saldı, saldı, hicranın değişmeyen haline,
Bir bilmece bıraktı, yaşadığım yarına,
Bir muhal bıraktı, bu gece onun yerine...
Ben hep böyle olurum, başı boş ve serseri,
VUSLATSIZ GECE
hece hece seni sayıklayıp
akşam her ne eyledimse seni eyledim
gezindiğim boş evin odalarında
her köşede izini hayal ettim
Seslen yarim,
Avunamadım, bir türlü anılarla,
Bir şeyler sayıklamaktayım, her an,
Sana dair,
Bir ses gelse dünyandan, dirilir,
Uzakta can çekişen,
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!