Mustafa kemal, atatürk ve biz...

Mustafa Kemâl Atatürk ve biz...

​Önce o vardı,
Selanik'te bir evin avlusuna vuran güneş,
bir çift mavi gözün sonsuz merakı.
Mustafa Kemal vardı.

Çizmeleri çamurlu, yüreği barut kokan,
Anafartalar'da bir milletin kaderini göğsüne siper eden.
Cebinde kırık bir saat,
parmaklarının arasında bir sonraki hamleyi çizen
bir harita buruşukluğu.

O, dağlarda yürüyen,
halkın arasında oturan,
terini toprağa, kanını vatana katan adamdı.
Mustafa Kemal... ete kemiğe bürünmüş umudun adı.

​SONRA BİZ OLDUK
​Sonra bir yangın yeriydi Anadolu,
küllenen her ocaktan bir fidan boy verdi.
O fidanlar büyüdü, bir orman oldu.

Mustafa Kemal, bir kişi olmaktan çıktı o gün,
milyonların damarında dolaşan inanç oldu.
Samsun'da atılan ilk adımdı,
Erzurum'da yakılan meşale,
Ankara'da kurulan kürsüydü.

​Ve sonra...
Sonra Atatürk oldu.
Artık bir isme, bir bedene sığmıyordu.
Atatürk, kara tahtaya tebeşirle yazılan ilk harfti,
bir çocuğun gülümsemesindeki aydınlıktı.

Fabrika bacasından tüten dumandı,
demiryollarında ilerleyen bir lokomotifin sesiydi.
Atatürk, kadının seçme hakkı,
köylünün efendiliğiydi.

Medeni Kanun'un bir maddesi,
Nutuk'un her bir satırıydı.
​Mustafa Kemal, toprağa emanet edilen bedendi.
Atatürk ise o topraktan fışkıran,
gölgesi tüm vatanı saran ölümsüz çınardır.

​Dalları geleceğe uzanır,
Ve o mavi gözler,
bulutların üzerinden,
yaptığımız her devrime,
kurduğumuz her hayale
hâlâ gülümser.

ŞİMDİ SIRA BİZDE
​Yeter ki o gülümseme solmasın yüzde,
Sızlamasın kemikleri o ulu atanın.
Ömrümüz O'nu sadece övmekle geçmesin,
O'nun bize emanet ettiği bu vatan sandığına
bir çivi de biz çakalım,
gençler!

Bilimle çakalım, sanatla çakalım, fikirle,
daha da sağlam olsun diye bu çatı, bu gelecek.
Ki o mavi gözler,
sadece gülümsemesin,
gururla baksın bize. Nur içinde uyu ATAM...

Hasan Belek
15 08 2025
Akçay