Mustafa Arslan Tari Şiirleri - Şair Must ...

Hani olur ya bir gün
Tekrar ıslanırsan nisan yağmurlarında
Tekrar sevinç naraları serpilirse yüreğine
Korkarım o zaman yaşamaya seni

Hani olur ya bir gün

Talan edilmişliğin feryatlarında yürüyorum Çığlık çığlığa, bilmeden bilinmeden,, Patikasında ilerliyorum ölümün, yalın ayakla Çıplak vücudumla, en dikenli yollarında yürüyorum patikasında ölümün Yürüyorum sana, ağzımda son kaçak bir duman Sis sanki yolumu karartmak için yarışıyor Oysa ben yılmadan yürüyorum sana varmak için Ayağıma batan dikenlere inat yürüyorum Ayaklarım kanıyor kanadıkça bir ağırlık hissediyor vücudum Ama sana varmanın umudu beni yıldırmıyor bu çileden Sana varacağım ya ölüm bile tatlı geliyor patikasında ölümün Ve nefes nefese kalıyorum.. Nefes nefese kaldıkça bir kayaya dayatıyorum belimi Ve tam o esnada sen gözümün önüne geliyorsun Hafif bir gülümseme beliriyor yüzünde Sen güldükçe sana varmak, sana koşmak istiyorum Öyle devam ediyor patikasında yolculuğum Yol bitti derken bir ceylan ilişiyor gözlerime Gözleri hafif kırılgan Yavrusunu kaybetmiş bir haldır gözleri Ama yinede yardım edercesine bakıyordu bana Sonra ben yaklaşmak istiyordum ona O ise derinliklerinde kaybolmak Ve ürkek adımlarla kayboluyordu derinliklerinde Seni bulmaya ahdetmiş ben kalıyordum patikanın ölüm kokusunda Mustafa Arslan Tari

Gün batarken sula çiçekleri
Bahçenin kokusu dağılsın sokaklara
Sokaklar ki kayıp mülteci çığlıkları gibi
Korkak sıkılgan ve şaşkın bir çocuk

Çırılçıplak bir sestir koku yerine dağılan

O yıllar memleketin bacalarında kar ısınmaya çalışıyordu damla damla.
Her taraf bembeyazlara bürünmüş,
çocuklar çocukluktan kazandıkları haklarla kar topu oynuyorlardı.
Annelerinin üstünü batırma laflarını evde unutarak,
böyle bir şehrin kıyılarında çocukça yaşamaktır sevmek..
sonra ölüm ve yaşamak düşüyor aklıma

Tarih boyunca zülme uğrayan yoksullarız
Binlerce kes parçalandı yüreğimiz ve bedenimiz
Yangınlarda yanan ağaçlar bebekler ve kadınlar olduk
Ve can taşıyan bütün varlıklar

Halepçe’de utanç sayfası oldu insanlık ve öldü

Kimsenin olamayacağı bizi bulamayacağı bir meskene göç etmek isterdim
okyanuslar ötesinde bir hicrette kervan olmak isterdim
kervanda taşıdığım bir senle denizleri ve çölleri geride bırakan bir hicret
ve belki özlemlerin kavurucu ateşini geride bırakarak

biliyorum gidersem geride bıraktığım özlemlerin ateşi hiç sönmeyecek

Gittin sen, ardında gelmeyi teselli bırakarak
Ama kuşlar da biliyor sen bir daha dönmeyeceksin
Gelmelerinde dönüşü olmayan bir yolculuktu gidişin
Umarsız bir hastalık gibi yayıldı yüreğime gidişin

Oysa ben seni saklamıştım gidişi yasaklı yollara

Ayın parlaklığına kanarak gece yürüyüşündeydim
Nihayet damlaya dönüşen yağmur kesiliverdi
Yağmurun ardından mis bir toprak kokusu
Ve yüreğimde ılık bir heyecan belirtisi

Sessizce yürümeye özen gösteriyorum nedense

Dört bir yana dağılmış silahlar ve barut kokusunda ölümler
Nerde insan severler ve nerde o barışın son çığlıkları
Dört bir yanı kan bulamış cihanın
Hani nerdesiniz biz değil miydik? insan olan

İnsanlık bir yıkım altında aciz

Hayaller bile artık suskun
Ne yöne yazılacağını bilmeyen çaresiz bir dize
Uzaktan bilinmeyen bir ıslık sesi yayılıyor
Dağ taş yankı buluyor, dizeler şaşkın bir bakış

Göçebe bir sessizlik yola konuluyor