Sen gidince durdu zaman,
Ne bir adım attı ne bir söz söyledi.
Duvar saatine bakmıyorum artık,
Zaten sen yoksan, kaç geçse ne fark eder?
Kahve hep eksik şimdi…
Sensizken, gönlümden geçenleri anlatsam,
Bir mendile sığmaz, bir ömre yetmez...
Diz çökerken zaman yorgun hayallere,
En sessiz duamda sen varsın, yine sen.
Bir yudum çayın buğusunda hayalin,
Uzun bir vedanın ardından yine hasretin düştün içime.
Her yer ıssız, her şey anlamsız.
Yol uzun ama sen yoksun.
Herkes gülüp oynayıp, hayatına devam ederken,
ben kendi içimde senin yokluğunla savaşıyorum.
Gitmek hakkındır elbette gideceksin.
Ama bir şey var ki anlamını asla yitirmez,
oda sana olan sevgimdir!..
Gök delinmiş, sokak uzamış,
bir çocuk sesi kadar yankılanmış zaman.
Sana baktığım yer,
Unutmak kolay mıdır bilmem...
Ama benim için sen,
Bir hatıra değil,
Bütün bir hayat oldun.
Ben seni,
Bazı günler insan kendi içine düşer,
kendi içinde kaybolur,
kendi içinde üşür.
Kelimeler bile yetmez, cümleler eksilir.
Konuşmak bile yorucu gelir.
Bir sokak lambasının solgun ışığında yürürken,
Bizi bizden ayıran neydi bilmiyorum.
Bir kelime mi?
Bir susuş mu?
Yoksa araya giren şu dağlar mı?
Söz geçmeyen yollar mı?
Ama ne olduysa oldu…
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!