Murat Karabulut Şiirleri - Şair Murat Ka ...

Sev beni..
Küçük bir çocuğun ellerini açıp ‘uçak kadar seviyorum’ demesi gibi,
Konuşmayı arzulayan lal biri gibi,
Yüreğinin avazı çıktığı kadar sev mesela,
Kendine sakla beni,
Yüreğim yüreğinde kurusun

O kadar güzel şey varken neden ezberledin gitmeleri,
Kaç kuruş eder seni getirecek otobüs biletleri,
Oysa kapatmıştım bu şehrin bütün çıkışlarını.
Hatrını yitirdi artık seninle içilen kahveler,
Degil kırk yıl kırk asır geçmiş gibi şimdi,
İçilen kahvenin telvesi gibi dagıldım,

Kıyamadım,
Dilimin ucunu yaralayan o kadar söz varken,
Yaşattıklarından dolayı her aklıma gelişinde sana küfürler savurup, beddualar etmeye kıyamadım,
Sevdim ama sevildim mi inan bilmiyorum.
Hakkettiğinden daha fazlasını verdim sana,
Ve hep mecnun olmamı bekledin Leyla gibi sevmeden,

Haketmiyorsun,
Ne seni ilk gördüğümdeki sevinci,
Ne seni bekleyişimi,
Ne de sana olan temiz duyguları,
Üzdün sen bu şair genci…

Çok şey istemiyorum senden. Özle beni, öyle kuru kuru değil. Gerçekten özle, benimle geçirdiğin küçük bir anı bile. Ne zaman aklına gelse adım, acısın sol yanın. Ama her özlediğinde arama beni. Çünkü açtığımda efendin olamam artık senin. Özle beni, ama gerçekten özle. Şerefin'le sevemedin bari adabınla ÖZLE...

Yarım kalmışlıkları bir araya getirip tamamıyla yaşayamadık hiçbir zaman.
Yarım kalan aşklar,
Yarım kalan cümleler
Ve yarım kalan hayatlar...
Tam anlamıyla yaşamak uğruna, kendimizden eksilttiğimiz her ne varsa, ukte kaldı içimizde.
Özlediğimiz duygular uğruna, hep bir yarımız yar'a oldu. Kime yar dediysek yar'a açtı ya da yar'a oldu yüreğimizde. Bazı gerçeklerin, gerçek halini kaldıramadığımızdan beri bir tarafımız eksik yaşadık.

Bütün olanlara rağmen, olmayacağını bildiğim halde bir umutla aradım bunu. Bu sefer konuşmasına izin vermeyip, hıçkırıklarımı içime atarak, saatlerce eskisi gibi, tekrar beraber olalım diye kurdum cümlelerimi. “senin üzülmeni istemiyorum’’dedi. O an anladım, kibarca “defol git başımdan’’ demek istediğini. O an anladım, telefonun başında ölsem bile umrunda olmayacağımı. Böyle cümleler aşka cesareti olmayan insanların arkasına sığındı kalkanlardır. Böyle cümleleri, sevmenin ve sevilmenin anlamını bilmeyen zavallılar kurar sadece.
Konuşmasına fazla müsade etmeden kapattım telefonu yüzüne, bir daha açılmamak üzere. Yığıldım bulunduğum yere ve nefret ettim kendimden. İki büklüm olup sağıma soluma dönüp öldürmek istedim onu içimde.
Anlatamadım, zaten anlamayacaktı da. Çünkü anlasaydı üzülürdü halime, acırdı. Acıdı içim. Keşke içimi dışıma çevirebilseydim. İçim dışıma çıksaydı o zaman anlardı belki.
Neyse Anlamadı işte.
Onu severken herkese kördüm ama şimdi sevilmediğimi gördüm. Beni nasıl sevebilirdi bilmiyorum. Nerden bileyim, hiç sevilmedim ki. Herşeyin bir sebebi varken onu sevmenin artık nedeni yok.
Belki okursun diye yazıyorum, belki hatırlarsın diye;

Senden sonra, en çok gelmeyişine güvendim ben. Bir daha gelemeyecek oluşuna. Ve beni sevmeyişinden sonra, en çok hatırlanmayacak olmana üzüldüm. Oysa bir zamanlar seni hatırlamak için ne kadar çok dua ederdim bir bilsen. Zoruma gidiyor anlıyor musun? Seni unutan olmak, hatırlamayacak olmak, adını duydugunda sevinen değil de, üzülüp içine ağlayan olmak. Anlamıyorsun değil mi beni? Yani bir defa da olsa benim gözümden bakmıyorsun yaşananlara. Tabi, bütün bunların senin için bir önemi yok nasılsa. Sen adına unuttu de, bitti de, ama beni sevmedi deme. Çünkü ben seni, elimden, ayağımdan, kolumdan bile daha çok sevdim. Şimdi onlar bile küskün bana, ne zaman sana gelmeye niyetlensem, kötürüm olur kalırım bulunduğum yere. Şimdi bir kez daha anladım ve hiç yanılmadım sana karşı duygularımda. Sana olan sevgimde, sevgimi haketmeyişinde ve hatırlanmayacak olmanda yanılmadım. Ne olur yine beni yanıltma ve gelme. Gelme artık çünkü bu sevda terk etti bizi, zaten ne senin gelesin var ne de benim sevesim. Oysa aşka susamışken, susarak gitmek ne kadar zor bilemezsin. Bir valiz dolusu elbileri toplayıp gidersin de, yaşanan hatıraları, sevdiğinde kalan aklını, boşa harcadığın sevgini toplayıp da gidemezsin. Hiçbir zaman tam giden olmaz ayrılanlardan. Senden birşeyler kalır hep geride, aklın kalır, kalbin kalır, yüreğin kalır, diğer yarın kalır. Yani aşkı tamamıyla yaşayamadığın yetmemiş gibi tam olarak da gidemezsin. Hep yarım, hep eksik. Ama bütün bunlar farketmez artık, sen beni kaybettin...

Bazen yapılanlar değil de, yaşananlar zoruna gidiyor insanın. Mutluluğunun bir parçası olsun diye hayatının bir parçasını harcıyorsun severken. Sadece elinden geleni değil, yüreğinden gelenin en güzelini yapıyorsun. Her şey bitsin, herkes gitsin o kalsın deyip, emek veriyorsun mutlu olmak ve mutlu edebilmek adına, belki de ömrünün en değerli vaktini ayırıyorsun ama değmiyor. Ve hiç beklemediğin anda basit nedenler yüzünden bitiyor. Sonra herşeyinken, hiç kimsen oluyor yani hiç oluyor her şey. Bir zamanlar yüreğinin yüreğine değdiği insan, bazen düşünmene bile değmiyor. Herkesten ayrı tuttuğun birinin, herkesten farkı kalmıyor, hatta hiçbir şeyi kalmıyor. Biten sadece bir ilişkiymiş gibi görünse de ayrılıklar yaşanınca, biten sadece ilişkiler olmuyor.İnancın bitiyor, güvenin bitiyor, sevgin bitiyor ve eksik kalıyorsun, biraz da yarım. Parçalarından toplanıp ayağa kalkmak istedikçe aklına gelenler darmadağın ediyor yine seni. Tam, bitti, unuttum dediğin anda başlıyor her şey. Zamanla içine hapsettiğin yorgunlukların dökülmeye başlıyor ve içinden dökülenlere takvim yaprakları da eşlik ediyor birer birer, hiçbir yaprak yazmıyor yaşadıklarını. Bir asır gibi, bir ömür gibi geliyor yaşadıkların ama kimsenin umrunda olmuyor. Dedim ya, sana ne yapıldığıyla ilgilenmiyorsun, neler yaşadığınla ilgileniyorsun ve yaşadıkların zoruna gidiyor, bir şey yapamıyorsun. İşte o zaman, senin zoruna giden, başkasının kolayına geliyor.

Merhaba Sevgili!
Nasılsın bilmiyorum ama ben düzenli olarak seviyorum seni hala.
Biliyorum yine okumayacaksın bu yazdıklarımı,
Ya da okuyamayacaksın.
Sen gideli fazla olmadı ama ben alıştım yalnızlığa,
Hem artık sorun etmiyorum yokluğunu.