Münacât Şiiri - Mert Ali Eren

Hayatı sevmeyen, hayatın sevmediği
İstanbul'un istemediği, bîçare çocuğum...
Kaldırım kenarlarında yürürken
Kan revân olmadan, perişân olmuşum...

Sığınacak yer çok, sığınamıyorum
Allah'ım, el açıp sana yalvarıyorum
Bîedep olan aciz kulun, arz-u hâlimi ediyorum
Beni, benden iyi bilen Rabbim var diyorum...

Ey Allah'ım, beni, kapından kovma
Verdiğin cevheri, habibin hürmetine, alma
Günâh içinde, ayağım balçık da dolsa
Affet Allah'ım beni, beni imansız ko'ma!

Keremlilerin en keremlisi sensin Allah'ım
Allah'ım, sensin Er-Rahman-u Yâ-Rahîm
Ben ihlassız, amelsiz, günahkâr bir kulun
Yakma Allah'ım beni, n'olur affet bu kulun !

Uyan!