Mümkün Olmadı Şiiri - Yılmaz Uysal

Gittiğin gün dün gibi yakın,
Elveda deyişin kulaklarımda,
Unut beni dedin son mektubunda,
Hayalin hatıran hep hatırlattı,
mümkün olmadı seni Unutmak.

Her köşesinde bir halin durmakta bahçenin,
Unutmak istesem de hatırlatan,
Gül yaprağına baksam, gülümseyişin,
Karanfil kokusunda baş döndürüşün,
Mümkün olmadı seni unutmak.

Zambakların beyazında teninin aklığı var,
Salkım söğütlerde gerdana dökülen saçların,
Kır çiçeklerinde gözlerinin rengi,
Akşam melteminde nefesinin ılıklığı,
Mümkün olmadı seni unutmak.

Kiraz mevsiminde dudakların geldi aklıma,
Al elmayı görsem yanakların,
Şeftali çiçeğinde masumluğun gizli,
Badem çağlasında tazeliğin,
Mümkün olmadı seni unutmak.

Sarmaşık dallarında inceliğin var,
Kar sularında saflığın, berraklığın,
Kaktüs çiçeklerinde esrarın,
Masum yüzlü vefasız,
Mümkün olmadı seni unutmak.

Güneşin doğuşunda neşen,
Gurubun renginde utangaçlığın,
Gün ortası gözlerinden boşanan aydınlık,
Vakit vakit çıkmıyorsun aklımdan;
Mümkün olmadı seni unutmak.