Mümine Gülmek Yakışmaz

Bu Şiirimin Hikâyesi Hakkında İki Çift Lâf Edeyim İNŞALLÂH Sizleri Şiirlerim Gibi Sıkmamış Olurum. Üniversite öğrencisiyken çok fakirdim, buna rağmen de daima hep ilham dolu olurdum, yurt ortamında kalırdım. Çevremin hem hatalarını hem de yüzlerine çarpmam gereken fikirlerimi rahatça yüzlerine söylerdim. Sadece gülüp eğlenmeleri içindir ama her lâfımın altında ya bir işaret vardı ya da bir tavsiye bulunurdu. Rahatlayan belki şahsım olurdu. Çevremdekiler, açığımı bulduklarını zannederler, dalga geçmeye çalışırlardı. Hatta bazıları bu huylarını aylarca sürdürürlerdi. Suratım oldukça ciddî, çevrem kalabalık, sual soranlar olur, şahsımsa cevapladıkça yerlere yıkılır ve gülerlerdi. Ben onları güldürürken de bazılarına hatalı yönlerini ima edip, düzeltmeleri için belli lâfları vururdum. Zavallılar bana güldüklerini zannederlerdi ama aslında hem kendilerini hem de yandaşlarına gülmüş olurlardı… Bazıları da hatalarını düzeltme aşamasına kadar gelirlerdi. Zaten bu hususta ki amacım da yıkmaya değil onarmaya yönelikti. İyi niyetliler farkında olmadan insan sarrafı olmamdan dolayı ayıklanır ve korunurlardı. Ve haklı olduklarının da farkında olurlardı. Gülenler ise sonradan kendilerine güldüklerini zamanla anladıklarını şahsıma gelip anlatırlar bana da hiç kızmazlardı. Sana güldük seni vallahi deli zannettik, seni saf zannettik ama… Diye de eklerlerdi. Şahsımsa hiç hatırlamazdı bile, ilham gelmiş lâf konuşmuşum. Aslında kaşınan hep kendileri olurdu O zaman gülmelere hiç alınmam aksine bazen bu tip kişileri çevrem arar arar ve biz de arattırırdık. Bazı sadık dostlarım da ısmarlama bahanelerle ilgili çevreyi oluşturur ‘’Mehmet Tevfik Temiztürk burada gelin dalgamızı geçelim! ’’ Derlerdi. Kimin kimle dalga geçtiği zamanla ortaya çıkardı. Bir Karadenizli Laz kardeşimizin Cuma namazında neden güldüğü ile ilgili ünlü bir fıkra vardır ya, hani Perşembe’den anlatılan bir fıkra varmış ta Laz kardeşimiz de bu fıkranın manasını ancak Cuma Namazında anlayabilmiş ya işte o misal çevremdeki o kalabalık dostlarım da neye ve niye güldüklerini sonradan anlarlardı. Şahsî bir deşarj yeteneğim mi oluşmuştu bilemezdim de… Hiç kimsenin hakkını yemediğim için, hiçbir kimseden de alacağım olmadığından düşmanım da olmazdı, aksine yanıma gelirler ve hakkını helâl et sana günlerce güldük derlerdi. Şahsım da derdi asıl siz helal ediniz şahsım size daha çok güldü ama gülmesini belli etmedi derdim. Neredeyse ellerimi öpmek isterlerdi yoksa bu şahıs ermiş mi derlerdi. Şimdi ne gülerim ne de güldürürüm. Anlarım ki '' Mümine Gülmek Yakışmaz” Dünya’yı verseler şov yapmam. Bu basit şiirimin de hikâyesini bu şekilde kısaca özetlemiş oldum. Her şiirimin mutlaka böyle de bir anısı da mevcuttur.