Mülteci Şiiri - Mehmet Ali Doğan

öylesine içten işte anla
sesim gibi sarıl boynuma
ki ben en çok sesimi kaybettim
dilime lapa lapa kondurduğumda.

annem sen de bağışla
koyduğumu yerinde bulamayışıma hiddetim
sen ki susuz yazlar boyunca
bir ırmak gibi yalnızlığını taşlara vurup
beni hüznünden emzirdin bilirim
kuş olsam ağzınla beslerdin.

kınından çıkmamış bir hayat bu
içimde güneş görmeyen evlerin
küf kokusu
nereye demirlemiş ki insan bu çağda
yalnız benim dünyadan taburcu.

gitmeleri bölüşmüşüz azığımız acı
ne kadar da benzeriz elma kurduna
kemirirken en güzel yerinden hayatı
renkler bile çürür işte zamanla

sesim gibi sarıl boynuma

kopmasaydım göbek bağımdan
bütün bunlar olmazdı
yıllar sanki dört yandan saran
örümcek ağı.

bir gün bizi de misafir eder toprak
uzaktan akraba sayılırız
olmasa da kan bağı
dağları kanatarak
lale yine çiçek açar mı?