Mülhime Şiiri - Fevzi Emir Yılmaz

Vakitsiz açan bir çiçeği andırır kimi gözler;
Göreni güzelliğiyle değil,
Hatırlattığı unutulmuşlukla yakar.
En tatlı sözlerdir belki de bu suskunluklar.

Tüm âlemin dilinde bir zikir gibi…
Maziden kalma bir duâ idin sen,
Mülhime!
Sanki sükûtunla yürekler konuşmuş,
Bakışınla çöller yeşermişti.
Bir zamanlar yazılmış,
Sonra da unutturulmuş bir kitâbe gibi
Sırlarla dolusun şimdi.

Ruhun, ezelden tanıdığım bir şarkıyı andırıyor belki,
Ama mânâsı saklıydı en derinimde…
Nağmeleriyle beni mecnun eden gizli bir beyit gibi;
Duydukça mest oluyordum her seferinde.
Bir terennüm gibi dolanıyordun gecemin en ıssız yerinde,
Kalbimde yitik bir sancısın artık
Mülhime.

Tenin daha değmemişti tenime,
Ama rüyalarımda yürüyordun
Adım adım, sessizce.
Adını andığımda, duvarlar bile titriyordu
Bir zamanlar sevmişçesine.
Ve zavallı ben,
Bir çini parçası gibi kırıldım kaldım ellerinde.

Geceler ki… ne geceler!
Her biri ayrı kıyamet.
Sen geçince sokaktan
Uyanırdı yıllardır uyuyan
O derin muhabbet.
Ay hilâl kesilir,
Gölgeler dile gelirdi.
Sustukça çoğalırdım ben,
Sen hariç'
Herkes bilirdi.

Adını ne arz duydu, ne semâ…
Kimseler bilmedi seni,
Mülhime.
Saklayıp ismini en derinimde
Firakınla sırra kadem bastım ben,
Bir yangın ki; onca mevsim ısınamadım,
Çünkü ötelerde kalmış
Bir bahardın sen.

Sen, bendeki efsanenin son cümlesiydin, Mülhime.
Gölgen bile düşmez oldu artık düşlerime.
Ne bir adım geriye,
Ne bir bakış ileriye…
Kilitli kaldım sende,
Sanki kabul olmuş bir bedduaya tutulmuş gibi.

Biz seninle hiç başlamadık, Mülhime.
Ve hâlâ her sabah
İlk kaybım sensin.
Sen, benim ömrümde değil,
Canımın tam ortasında
Bittiğin yersin.
Ve ben…
Hâlâ seni yaşayarak ölüyorum,
Mülhime.

FEVZİ EMİR YILMAZ